Wednesday 2 February 2011

Περί μνήμης και αναμνήσεων...

Χθες το βράδυ δεν με έπιανε ύπνος και ως συνήθως όταν συμβαίνει αυτό συνήθως το μυαλό παίρνει διάφορες στροφές και οι σκέψεις ταξιδεύουν σε διάφορους δρόμους. Χθες λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι για τις αναμνήσεις. Συμβαίνει συχνά να βρίσκεσαι σε παρέες με ανθρώπους πολύ μεγαλύτερης ηλικίας (60-70) και να τους ακούς να σου λένε ιστορίες από τα νιάτα τους - ακόμα κι από τότε που ήταν στο δημοτικό! Εγώ μόλις πριν λίγες μέρες έγινα 30 χρονών και προσπαθούσα για αρκετή ώρα να θυμηθώ ονόματα συμμαθητών μου του δημοτικού χωρίς κανένα αποτέλεσμα! Μιλάμε για tabula rasa! Πέρα ίσως από 1-2 ονόματα που ήρθαν στο νου, όλα τα άλλα ήταν μαύρο σκοτάδι πίσσα! Στη συνέχεια προσπαθούσα έστω να θυμηθώ πώς λεγόταν το κοριτσάκι με το οποίο καθόμουν! Όχι μόνο δεν μου ήρθε κανένα όνομα στο μυαλό, αλλά δεν έχω καν εικόνα με ποια καθόμουν! Το απόλυτο κενό...!


Μετά η σκέψη μου περιπλανήθηκε στο γυμνάσιο. Εκεί παρά το γεγονός ότι πήγαινα σε ένα αυστηρό σχολείο, κάθε μέρα γυρνούσα κουρασμένη και δεν είχα και ιδιαίτερες παρέες, έχω να θυμάμαι τα γυμνασιακά μου χρόνια σαν τα καλύτερα ίσως από τα σχολικά χρόνια. Τα εκτίμησα βέβαια εκ των υστέρων όταν άλλαξα σχολείο στο λύκειο και βρέθηκα σ'ένα σχολείο που οι περισσότεροι γνωρίζονταν από το γυμνάσιο και αρχικά ήταν δύσκολο να εγκλιματιστώ. Από το γυμνάσιο θυμάμαι αρκετά ονόματα συμμαθητών και συμμαθητριών καθώς και καθηγητών. Θυμάμαι αποσπασματικά διάφορες φάσεις μέσα στην τάξη, τις ημερήσιες εκρομές μας, τα πάρτι που έκανα στο σπίτι καθώς και πάρτι στα οποία με είχαν καλέσει.

Στο λύκειο στη συνέχεια, μετά από ένα χρόνο, στη δευτέρα λυκείου και κυρίως στην τρίτη που ήμασταν λίγα παιδιά στην τρίτη δέσμη κατάφερα να κάνω κάποιες φιλίες. Δυστυχώς καμμία από αυτές δεν κράτησε, παρά τις προσδοκίες μου για το αντίθετο. Γενικώς έχω την εντύπωση ότι τα περισσότερα άτομα από το σχολείο εκείνο είχαν μια συμπεριφορά λες και είχαν βγει από το Beverly Hills! Από τη ζωή μέσα στην τάξη δεν θυμάμαι επίσης τίποτα (σε αντίθεση με το γυμνάσιο).

Η μόνη φίλη που έχω σήμερα από το σχολείο προέρχεται από το γυμνάσιο που τότε δεν κάναμε καν παρέα καθώς ήταν κολλητή με άλλες δύο. Απλά γνωριστήκαμε γιατί ήμασταν οι μόνες δύο που κάναμε γαλλικά. Και δέσαμε κυρίως στο λύκειο, όταν έφυγε και αυτή από το σχολείο μας και αντιμετωπίσαμε ίσως κοινές δυσκολίες. Από τότε δεν έχουμε χαθεί ποτέ, παρά το γεγονός ότι δεν βρισκόμαστε αρκετά συχνά καθώς τα ωράριά μας διαφέρουν.


Και επανέρχομαι στον τίτλο της ανάρτησης και στα εισαγωγικά μου λόγια. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας να έχουν να σου διηγούνται τόσες πολλές αναμνήσεις και εγώ που έχω τα μισά τους χρόνια να θυμάμαι ελάχιστα πράγματα; Έχει να κάνει άραγε το ότι κάποιες ιστορίες τις έχουν πει πολλές φορές και τους έχει γίνει ανάμνηση περισσότερο η διήγηση της ιστορίας και όχι τόσο η ιστορία αυτή καθαυτή; Έχει να κάνει άραγε ότι έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε; Έχει να κάνει άραγε το ότι δεχόμαστε πληθώρα πληροφοριών και δεν είναι δυνατόν να συγκρατούμε πολλά πράγματα;

Εσείς θυμάστε πολλά πράγματα από τα παιδικά / μαθητικά σας χρόνια; Περιμένω με αγωνία τα σχόλιά σας, είμαι ειλικρινά περίεργη! :)

17 comments:

  1. Καλησπέρα charming, συνομίληκος κι εγώ, ζω εδώ και καιρό με την ίδια απορία. Η "αμνησία" ή "μη αναμνησία" με έχει χυπήσει και εμένα!!

    ReplyDelete
  2. Γεια! Εγώ θυμάμαι όλα τα ονόματα γιατί η μάμα μου με έβαζε να γραφω πίσω από τις σχολικές φωτογραφίες τα ονοματα των δασκάλων/συμμαθητών, ακριβώς πίσω από τη φιγούρα τους. Έτσι τους θυμάμαι σχεδόν όλους και μου είναι εύκολο να θυμάμαι και διάφορα αστεία των σχολικών χρόνων.... και... ξέρεις ποια είναι η μεγάλη πλάκα, ε? ... τυχαίνει να βρίσκω παλιούς συμμαθητές και να μη με θυμούνται αυτοί!!! χα χα χα!!! Βασικά, τέτοιου είδους περιστατικά ήταν αυτά τα οποία με έκαναν να αναρωτηθώ γιατί ενώ τους θυμόμουν εγώ οι περισσότεροι δεν με θυμόντουσαν.... :)

    ReplyDelete
  3. Γεια σου Toum-Toum και καλωσόρισες στο blog μου! Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη, χεχε! :)

    Ανώνυμε, καλό κόλπο αυτό με τις φωτογραφίες. Εγώ έχω φωτογραφίες της τάξης από το δημοτικό αλλά ούτε που ξέρω ποιός είναι ποιός;!!

    ReplyDelete
  4. Εγώ θυμάμαι σχεδόν τους πάντες. Πήγαινα σχολείο, μέχρι το λύκειο, σε μία κωμόπολη και συναναστρεφόμουν τους συμμαθητές μου και εκτός σχολείου, καθημερινά.

    Ήμασταν μια μεγάλη παρέα ουσιαστικά, που γύριζε όλη μέρα στα ίδια στέκια.

    Με τους ηλικιωμένους μην απορείς. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος σ' αυτήν την ηλικία ξεθάβει απίστευτες λεπτομέρειες από το μακρύ παρελθόν, ενώ αδυνατεί να θυμηθεί για ποιο λόγο σηκώθηκε μόλις από την καρέκλα.

    ReplyDelete
  5. Stavroz, τυχερός ήσουν τότε. Εξακολουθείς να κάνεις παρέα με συμμαθητές σου;

    ReplyDelete
  6. Με αρκετούς, ναι. Βρισκόμαστε ακόμη που και που. :)

    ReplyDelete
  7. Κι εγω που ειμαι 20 θυμαμαι ελαχιστους και εχω ακριβως αυτη την απορια.. πως γινεται να τους θυμουνται, να τους αναγνωριζουν; ισως εγω δε μπορω γιατι δεν ταιριαξα ποτε με κανεναν ιδιαιτερα (συμπεριφορα beverly hills που λες)..

    ReplyDelete
  8. Ανώνυμε, ίσως να φταίει κι αυτό. Αν δεν είσαι μέλος μιας παρέας και δεν κολλάς κάπου, ίσως να είναι φυσικό να μη θυμάσαι και πολλά πράγματα.

    ReplyDelete
  9. Εγώ πιστεύω Δανάη μου, ότι από την μια είναι θέμα καλής μνήμης, χάρισμα που δεν το έχουν όλοι στον ίδιο βαθμό, αλλά και ενδιαφέροντος.
    Πολλές φορές άνθρωποι και γεγονότα, περνούν δίπλα μας χωρίς να μας αγγίζουν,αυτούς και αυτά δεν θυμόμαστε.
    Αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη.
    Καλή σου μέρα !

    ReplyDelete
  10. Ακριβώς αυτό που είπε και ο Ανώνυμος. Μάλλον έχετε δίκιο και οι δύο.

    ReplyDelete
  11. Εγώ θυμάμαι αρκετά πράγματα από το σχολείο. Βέβαια τώρα που διδάσκω στο δημοτικό στην πρακτική μου έρχονται περισσότερα από εκείνη τη φάση. Η μνήμες μου είναι επιλεκτικές όμως. Και συνδέονται με το συναίσθημα μου. Π.χ μια σχέση μου διάρκειας ένος χρόνου την έχω κάνει ένα τεράστιο χ και δε θυμάμαι τίποτα. Ούτε πως ήμουν, ούτε καλά, ούτε κακά και ούτε με νοιάζει βέβαια να ξαναθυμηθώ. Όσο για φίλους από το σχολείο... Μόνο μια κοπέλα πιο στενές σχέσεις και με άλλη μια πιο χαλαρές. Μετά από 12 χρόνια, με δύο ανθρώπους κράτησα όλο κι όλο.

    ReplyDelete
  12. Μαρία μου, τελικά σπάνιο είναι να διατηρήσει κανείς φιλίες από το σχολείο και πιστεύω ως ένα σημείο είναι και επόμενο. Ο καθένας μετά το σχολείο τραβάει το δρόμο του... Τελικά το F.F.E. δεν υπάρχει!

    Εγώ θα ήθελα να θυμάμαι περισσότερα πράγματα αλλά όπως είπα μάλλον δεν θυμάμαι γιατί δεν είχα δεθεί με πολλούς ανθρώπους.

    Α! Μου ήρθε μια απορία τώρα: έχει τύχει κανείς από σας να πάει ποτέ σε συνάντηση παλιών συμμαθητών; Κι αν ναι πώς ήταν, πώς νιώσατε;

    ReplyDelete
  13. Καλημερα κορίτσι!!!
    Εγώ θυμάμαι τα πάντα!!!Ολα τα παιδια ακομα και αυτα στο νηπιαγωγειο. Με ποιον καθομουν σε καθε ταξη, ποτε μας αλλαξε ο δασκαλος και με ποια με εβαλε. Θυμαμαι ολους τους δασκαλους/καθηγητες/συμμαθητες ακομα και αυτους που περασαν σαν κομητες μεσα απο τη σχολική ταξη για λιγους μηνες.
    Τα ονοματα στις φωτογραφιες τα εχω γραψει και εγω αλλα εγω το εκανα πριν λιγα χρονια.
    Ισως εχω παρει γονιδια απο μπαμπα που θυμαται ολους τους μαθητες τους στα 30 χρονια που δουλευε στο γυμνασιο/λυκειο. Του λεω ενα ονομα μαθητη μου και μου λεει αν ειναι του ταδε εκανα μπαμπα του μαθημα...
    Παντως ασχετο τωρα αυτο εχει πολυ πλακα να ερχονται γονεις να μου λενε "μας εκανε μαθημα μπαμπας σας και τωρα κανετε εσεις παιδια μας"

    Και συνεχιζω.
    Κανω παρεα με παιδια απο ολα τα σχολικα χρονια.
    Εχω μια φιλη που ειμαστε φιλες απο νηπιο , πηγαμε μαζι δημοτικο , χωρισαμε στο γυμνασιο, μετα ξανα μαζι Λυκειο.
    Εχω 2 φιλες απο τα χρονια του λυκειο και ειναι 2 απο τις κολλητες μου, εχω και απο γυμνασιο μια καλη φιλη, εχω και απο πανεπιστημιο (καλα αυτο ειναι κοντινο)

    Μου αρεσει παντα που εχω ανθρωπους γυρω μου απο διαφορες στιγμες της ζωης μου


    Γενικα λοιπον στο θεμα μνημη εχω ενα ατοιυ , φαντασου εμενα παιρνουν ολοι και με ρωτανε, ποτε εγινε εκεινο, ποτε ειχαμε παει εκει κτλ
    Αλλα σιγουρα πιστευω παιζει ρολο και η πολη στην οποια ζω. Οταν πας σχολειο και το απογευμα βγαινεις μια βολτα και βλεπεις τη μιση ταξη, οταν οταν χωρισαμε στο γυμνασιο πηγαινες θαλασσα και εβλεπες αλλους δεκα δεν χανεις επαφη. Μιλαω με ολα τα παιδια εστω και ενα γεια και ξερω και ξερουν ολοι τι κανουμε στη ζωη μας. Ποιος παντρευτητε, ποιος εχει παιδι, τι δουλεια κανει ο καθενας, που σπουδασε...

    Εμενα παντως οσο και αν δεν αρεσει σε πολλος η κλειστη κοινωνια εμενα μου αρεσει και νιωθω ασφαλεια.Παω να αλλαξω θεμα τωρα οποτε σε αφηνω

    Φιλακια

    ReplyDelete
  14. Α περυσι μεσα σε δυο απογευματα οργανωσαμε συναντηση Λυκειο, τμηματος μονο μεσα απο το facebook. Πηγαμε μονο έξι, και λογικο οπως εγινε το ολο θεμα. Περασαμε τελεια!!!Ξεκινησαμε για καφε στις 6. Στις 9 πηγαμε για ρακες και απο 12 μεχρι 6 το πρωι σφηνακια. Με ολα τα παιδια που βρεθηκαμε ενα γεια το λεγαμε αλλα παρεα δεν ειχαμε κανει ποτε. Απο εκεινη τη συναντηση περα απο το ομορφο βραδυ μου εμεινε και μια φιλη....2 τα κοριτσια εκεινο το βραδυ και τωρα πια συναντιομαστε και τα λεμε πολυ συχνα...

    Αλλα σου λεω παλι πιστευω πως το να ζεις σε μικρη πολη και να μενουν ολοι αντε στο 10 λεπτο απο σενα τα κανει ολα πιο ευκολα. Με την κοπελα αυτα πχ σχολαμε και οι 2 στις 2 και εχουμε ραντεβου 2.05 για να φτασουσε στο καφε 2.07...Αρα δεν υπαρχει ελλειψη χρονου λογω υποχρεωσεων.


    Φιλακια

    ReplyDelete
  15. Άννα μου πιστεύω ότι αυτό που λες με το μικρό μέρος παίζει επίσης μεγάλο ρόλο για το πόσα πράγματα και καταστάσεις θυμάσαι.

    Ακούω συχνά τους γονείς μου να λένε για τα χρόνια τους στο Πανεπιστήμιο "ο τάδε ήταν στην τάδε σχολή όταν καθηγητής ήταν ο τάδε" - όχι απαραίτητα για φίλους τους αλλά για άσχετα άτομα και εντελώς άλλες σχολές από τις δικές τους - και μου κάνει εντύπωση! Πιστεύω τότε στο Πανεπιστήμιο ήταν λιγότερα άτομα, τα στέκια που έβγαιναν τότε ως νέοι επίσης πιο περιορισμένα απ'ό,τι σήμερα, για αυτό και θυμούνται τόσες λεπτομέρειες. Επιπλέον πιστεύω ότι όταν ήταν φοιτητές δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί φοιτητές από άλλες πόλεις, οι περισσότεροι ήταν Θεσσαλονικείς για αυτό και τους θυμούνται.

    Απεναντίας όταν ήμουν εγώ στο Πανεπιστήμιο, μόνο 2 κοπέλες έτυχε να γνωρίσω που να είναι από τη Θεσσαλονίκη και με τις οποίες δεν ταιριάζαμε. Έκανα παρέα κυρίως με Κρητικές και με κοπέλες από διάφορα άλλα μέρη της Ελλάδας που επόμενο ήταν όταν πήραμε το πτυχίο να γυρίσουν στις πόλεις τους και να χαθούμε. Άρα ούτε από το Πανεπιστήμιο έχω κάνει φιλίες.

    Όσο για τη συγκέντρωση παλιών συμμαθητών, δεν έχω πάει ποτέ. Είχαν κάνει μια συγκέντρωση σ'ένα κλαμπ πριν μερικά χρόνια ο σύλλογος αποφοίτων από το λύκειό μου, αλλά επειδή όπως είπα πιστεύω ότι είχαν μια συμπεριφορά αλά Beverly Hills δεν θέλησα να πάω. Μετά που είδα φωτογραφίες πέρα του ότι αναγνώριζα λίγους, νιώθω ότι ο καθένας θα έκανε προβολή του τι κάνει στη ζωή του και γενικώς δεν είμαι άνθρωπος που έχω ανάγκη να προβάλλομαι και να κομπάζω. Αυτά τα λίγα! ;)

    ReplyDelete
  16. Θυμάμαι όσα συνδέονται με έντονες στιγμές, οπότε αρκετά! Χεχε!
    Βέβαια πολλές φορές τρώω κολλήματα και ξεχνάω πράγματα. Ευτυχώς στην παρέα στη Λάρισα πολλές φορές ανακυκλώνουμε ιστορίες του παρελθόντος ;-)

    ReplyDelete
  17. Ναι και εγώ ΚίτσοΜήτσο θυμάμαι ορισμένες έντονες στιγμές όπως πχ μια φορά που μια συμμαθήτριά μου στο γυμνάσιο ήθελε όσο τίποτα να απαντήσει σε μια ερώτηση του καθηγητή και έτσι όπως σήκωνε το χέρι κρατώντας το μολύβι της, της έφυγε το μολύβι και εκσφενδονίστηκε προς τον καθηγητή!

    Γενικώς θυμάμαι στιγμές σαν φλας, σκηνές περισσότερο, παρά ολοκληρωμένα γεγονότα!

    Από τα σχόλια ως τώρα συμπεραίνω ότι δύο πράγματα επηρεάζουν τις αναμνήσεις μας: πόσο καλές σχέσεις είχες με τους άλλους και σε ποιο μέρος μεγάλωσες.

    ReplyDelete