Friday 24 February 2012

Στα Ίχνη Σου - Rosamund Lupton


Βρισκόμαστε μόνο στον δεύτερο μήνα του 2012 και έχω διαβάσει ήδη τρία βιβλία! Αυτό που ολοκλήρωσα σήμερα είναι ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο Στα Ίχνη Σου, το οποίο είναι best seller σε Αγγλία και Αμερική! Συγγραφέας είναι η Rosamund Lupton, Υφηγήτρια Αγγλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου είναι Sister. Χαίρομαι που στην ελληνική μετάφραση έδωσαν αυτόν τον τίτλο, γιατί αν έβλεπα ένα βιβλίο με τίτλο "Αδελφή" δε νομίζω ότι θα με τραβούσε να το αγοράσω. Όπως ενδεχομένως δε θα αγόραζα και το αγγλικό με έναν τόσο λιτό τίτλο. Ευτυχώς όμως το "στα ίχνη σου" τραβάει σίγουρα το βλέμμα και την περιέργεια ενός λάτρη των αστυνομικών μυθιστορημάτων όπως εμένα.

Οφείλω να ομολογήσω ότι πρόκειται για ένα από τα πιο πρωτότυπα βιβλία του είδους που έχω διαβάσει ποτέ. Η αφήγηση γίνεται σε τρία επίπεδα, θα το εξηγήσω αυτό όμως παρακάτω...

Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης είναι η 24χρονη Βεατρίκη, αδελφή της 20χρονης Τες. Η Βεατρίκη είναι διαφημίστρια και ζει στη Νέα Υόρκη με τον αρραβωνιαστικό της μια ταχτοποιημένη ζωή. Μέχρι τη στιγμή που της τηλεφωνεί η μητέρα της από το Λονδίνο και της ανακοινώνει ότι η αδελφή της η Τες αγνοείται. Έτσι η Βεατρίκη παίρνει το πρώτο αεροπλάνο και επιστρέφει στη γενέτειρά της. Δυστυχώς δε θα αργήσουν να βρουν το πτώμα της Τες. Η Βεατρίκη θα συνειδητοποιήσει ότι η μητέρα της αγνοούσε την εγκυμοσύνη της αδελφής της. Το πτώμα της βρίσκεται σε κάποιες εγκαταλελειμένες τουαλέτες του Xάιντ Παρκ και η αστυνομία πιστεύει ότι πρόκειται για αυτοκτονία εξαιτίας της επιλόχειας ψύχωσης που διέγνωσε ένας ψυχίατρος καθώς το παιδί της πέθανε στη γέννα. 

Όμως η Βεατρίκη γνώριζε πολύ καλά την αδελφή της και ήξερε ότι αγαπούσε τη ζωή και δε θα προέβαινε ποτέ σε μια τέτοια πράξη. Έτσι, πεπεισμένη ότι η αδελφή της δολοφονήθηκε, το έχει βάλει σκοπό να ανακαλύψει ποιός τη σκότωσε!

Αρχικά οι υποψίες της στρέφονται στον πατέρα του παιδιού (ο οποίος είναι παντρεμένος) καθώς και σε έναν συμφοιτητή της αδελφής της που είχε εμμονή μαζί της. Στην πορεία όμως συνειδητοποιεί ότι υποψιάζεται τους πάντες... τον ψυχίατρο, τους γιατρούς του νοσοκομείου, τις φίλες της Τες. Όλοι είναι πιθανοί δράστες στα μάτια της. Και ειλικρινά ήταν από τα λίγα βιβλία που διάβασα και δε μπόρεσα να προσανατολιστώ στο ποιός πράγματι είναι ο δράστης!

Όπως προείπα η αφήγηση γίνεται σε τρία επίπεδα. Πρώτα πρώτα όλο το βιβλίο είναι σαν ένα γράμμα που γράφει η Βεατρίκη στη νεκρή αδελφή της εξιστορώντας της τα βήματά της προς την ανακάλυψη του ενόχου. Ύστερα είναι η αφήγηση που κάνει μέρα με τη μέρα στο γραφείο του ανακριτή κύριου Ράιτ, λέγοντας του τις κινήσεις της και τέλος είναι τα φλας-μπακς ακριβώς αυτής της εξιστόρισης σα να συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο. 

Η αφήγηση της συγγραφέως είναι πολύ πρωτότυπη και το τέλος είναι εντελώς ανατρεπτικό!!! Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!

ΥΓ. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει μια πολύ ενδιάφερουσα συνέντευξη της Rosamund Lupton που μιλάει για το βιβλίο. Το βρήκα πολύ ωραία ιδέα να την ενσωματώσουν στο βιβλίο!

Tuesday 21 February 2012

Hugo


Προχθές είδαμε το πραγματικά εκπληκτικό Hugo σε σκηνοθεσία του μοναδικού Martin Scorsese! Η ταινία ήταν ανώτερη των προσδοκιών μου! 

Λίγα λόγια για την υπόθεση... Βρισκόμαστε στο Παρίσι στα 1930 και ο Hugo (Asa Butterfield) ζει με τον μπαμπά του (Jude Law) που είναι ωρολογοποιός. Μια μέρα ο πατέρας του βρίσκει σε ένα μουσείο ένα ρομποτάκι (automaton) και το έχει βάλει σκοπό να το φτιάξει. Όμως μια πυρκαγιά στο ίδιο μουσείο θα σταθεί η αιτία του θανάτου του πατέρα του και το παιδί θα καταλήξει να μένει ορφανό μέσα σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό που θυμίζει πολύ το μουσείο του Orsay στο Παρίσι, που υπήρξε άλλωστε στο παρελθόν σταθμός τραίνων. Ζει ανάμεσα στους τοίχους του σταθμού, εκεί που οι περαστικοί δεν τον βλέπουν, αλλά αυτός τους παρατηρεί καθημερινά και ρυθμίζει τα ρολόγια του σταθμού, προσπαθώντας να αποφύγει τον επιθεωρητή του σταθμού (Sasha Baron Cohen) διότι φοβάται μην τον στείλει στο ορφανοτροφείο.

Παράλληλα δοκιμάζει να ολοκληρώσει αυτό που ο πατέρας του δεν πρόλαβε. Για αυτό προσπαθεί να κλέψει εξαρτήματα από ένα μαγαζάκι που υπάρχει μέσα στο σταθμό που φτιάχνει παιχνίδια, όμως ο ιδιοκτήτης του (Ben Kingsley) τον τσακώνει και του παίρνει μάλιστα το σημειωματάριο με τις σημειώσεις του μπαμπά του και απειλεί να το κάψει. Ο Hugo τον ακολουθεί ως το σπίτι του και βλέπει ένα κοριτσάκι από το παράθυρο. Της κάνει σινιάλο και εκείνη βγαίνει έξω και της εξηγεί πως ο πατέρας της (θετός όπως μαθαίνουμε παρακάτω) του έχει πάρει το σημειωματάριο το οποίο είναι πολύ σημαντικό για αυτόν. Η Isabelle το βλέπει όλο αυτό σαν μια περιπέτεια και δέχεται να τον βοηθήσει. Έτσι γίνονται φίλοι.

Η φιλία αυτή θα οδηγήσει σε μια αποκάλυψη που κανένα από τα δύο παιδιά δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν! Καλύτερα να μη δείτε τη διανομή των χαρακτήρων στο imdb γιατί σίγουρα θα χαλάσει το στοιχείο της έκπληξης. Αρκεί να πω απλά ότι ο ρόλος του Ben Kingsley είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο που στιγμάτισε την έβδομη τέχνη. 

Είναι ωραίο που στην υπόθεση εμπλέκεται η ιστορία με τη μυθοπλασία. Η ταινία έχει φανταστικά γραφικά και μια μαγική ατμόσφαιρα! Αξίζει πολύ να τη δείτε, θα μεταφερθείτε για ένα δίωρο περίπου σε ένα ονειρικό κόσμο... 

ΥΓ. Το πολύ καλό καστ συμπληρώνει και η εμφάνιση του Christopher Lee στο ρόλο του βιβλιοπώλη.

Καλή διασκέδαση! :)

Sunday 12 February 2012

Πέθανε η Whitney Houston!

Είναι πολύ λυπηρό να ξυπνάς το πρωί, να ανοίγεις το twitter και το πρώτο πράγμα που να διαβάζεις να είναι ένας θάνατος. Και μάλιστα ο θάνατος μιας από τις πιο αγαπημένες σου τραγουδίστριες!

Η Whitney Houston με συντρόφεψε σε όλη την εφηβική μου ηλικία! Πόσες φορές είχα ακούσει εκείνη την κασετούλα με μια συλλογή από μπαλάντες που περιλάμβαναν τραγούδια από το Bodyguard και άλλες της Mariah και της Céline!! Φύσει ρομαντική ψυχή, εκείνες οι μελωδίες με ταξίδευαν και με έκαναν να ονειρεύομαι!

Φυσικά η καριέρα της Whitney ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από το The Bodyguard (1992), και συγκεκριμένα στα μέσα της δεκαετίας του '80 με το ντεμπούτο άλμπουμ της που έφερε ως τίτλο το όνομά της (Whitney Houston, 1985), από το οποίο ξεχώρισαν τα Saving All My Love For You και Greatest Love Of All.

Δύο χρόνια αργότερα επιστρέφει με το άλμπουμ Whitney (1987). Έχει ήδη καθιερωθεί και το μικρό της όνομα αρκεί. Όλοι ξέρουν ποιά είναι η Whitney! Αν και η Whitney έχει γίνει συνώνυμο με μπαλάντες, βρισκόμαστε στην εποχή της disco και δεν μπορεί αυτό το γεγονός να μη ληφθεί υπόψη. Έτσι στο δίσκο αυτό ξεχωρίζει το χορευτικό I Wanna Dance With Somebody και τα απανταχού disco girls φαντάζονταν να συναντούν τον έρωτα μέσα σε μια ντισκοτέκ, χορεύοντας στους ρυθμούς του τραγουδιού αυτού!

I Wanna Dance With Somebody


Ακολουθεί το τρίτο της LP, I'm Your Baby Tonight (1990) με το ομώνυμο τραγούδι να κάνει θραύση  και τον δίσκο να παραμένει στο Top 10 του Billboard για 22 εβδομάδες!

I'm Your Baby Tonight


Και εκεί που ήμασταν συνηθισμένοι να έχουμε νέο δίσκο από την Whitney κάθε 2 με 3 χρόνια, εκείνη εξαφανίζεται για 8 ολόκληρα χρόνια χωρίς προσωπική δισκογραφία!! Μεσολαβεί βέβαια το soundtrack του Σωματοφύλακα το 1992 οπότε και η καριέρα της απογειώνεται και γίνεται γνωστή παντού. Ποιός δεν έχει δει την ταινία και ποιός/ποιά 30+ δεν έχει πάει σε εφηβικό πάρτυ χωρίς να ακούσει κάποιο από τα τραγούδια του OST:
  • I Will Always Love You
  • I Have Nothing
  • I'm Every Woman
  • Run To You
  • Queen Of The Night
  • Jesus Loves Me
Run To You


Και όπως προείπα η Χιούστον θα επιστρέψει το 1998 με νέο CD πλέον το οποίο έχει τίτλο My Love Is Your Love (1998). Είναι η χρονιά που τελειώνω το σχολείο και βλέπω μια πολύ διαφορετική και ανανεωμένη Whitney! Αλλάζει χρώμα και στυλ στα μαλλιά της και πειραματίζεται με νέους ήχους. Αν και προκαλεί έκπληξη η αλλαγή στα μουσικά της ακούσματα καθώς στο CD συναντούμε περισσότερο R'n'B και hip-hop, ωστόσο η τέταρτη δισκογραφική δουλειά παρουσιάζει και αυτή επιτυχία. Έχει εξάλλου λείψει από τον κόσμο! Εδώ θα συναντήσουμε σημαντικές συνεργασίες με τον Wyclef Jean των Fugees στο πολύ καλό My Love Is Your Love (που θυμίζει αρκετά gospel)  καθώς και με τον Babyface στο ντουέτο με την Mariah Carey για το soundtrack της ταινίας κινουμένων σχεδίων The Prince Of Egypt με τίτλο When You Believe. Είναι αναμφισβήτητα μια συνεργασία-έκπληξη καθώς η Mariah (όπως και η Céline) ήταν το αντίπαλον δέος της Whitney για πολλά χρόνια!!

My Love Is Your Love




When You Believe


Στον ίδιο δίσκο γίνονται singles και τα Heartbreak Hotel , I Learned From The Best και It's Not Right But It's Okay.

Μετά από δύο χρόνια, το 2000, η Whitney κυκλοφορεί το Best Of της με τίτλο Whitney - The Greatest Hits το οποίο και αγοράζω. Πρόκειται για διπλό CD που έχει όλες τις μεγάλες της επιτυχίες μέχρι εκείνη τη χρονιά. Το πρώτο CD είναι πιο μελωδικό και περιλαμβάνει κυρίως μπαλάντες και το δεύτερο είναι πιο ρυθμικό με αρκετά remixes. Εδώ, εκτός από τις γνωστές της επιτυχίες συναντούμε και δύο ολοκαίνουρια τραγούδια και μάλιστα ντουέτα! Το πρώτο είναι με τον Enrique Iglesias (Could I Have This Kiss Forever) και το δεύτερο με τον George Michael (If I Told You That).


Ήδη όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ αυτό με τις μεγάλες της επιτυχίες είχε γίνει γνωστή η πολυτάραχη σχέση της με τον τότε σύζυγό της Bobby Brown που την είχε εθίσει στα ναρκωτικά! Η Whitney δεν ήταν πια αυτή που ξέραμε. Δεν ήταν πια συνεπής, αργούσε στις εμφανίσεις της, βρέθηκε μαριχουάνα στις αποσκευές της στο αεροδρόμιο στη Χαβάη, αλλά έφυγε πριν έρθει η αστυνομία και γενικώς ήταν εμφανής η παρακμή της μεγάλης ντίβας! 

Το 2002 βγάζει ακόμα ένα CD, το Just Whitney, αλλά πλέον οι φαν της είναι πολύ απογοητευμένοι από την παρουσία της. Η Whitney έχει γίνει σκιά του εαυτού της και πλέον δεν πείθει! Δυστυχώς! 

Το 2006 χωρίζει τον Bobby Brown, αλλά πλέον είναι πολύ αργά. Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη! :(

Το 2009 βγάζει και το τελευταίο της CD με τίτλο I Look To You, αλλά πλέον δεν είναι μόνο το ότι η Whitney δεν είναι όπως όταν τη γνωρίσαμε. Η μουσική βιομηχανία έχει πια αλλάξει ριζικά λόγω του ίντερνετ και το CD είναι αδιάφορο.

Τρία χρόνια μετά, στις 11 Φεβρουαρίου 2012 η Whitney βρίσκεται νεκρή στο ξενοδοχείο της στο Μπέβερλυ Χιλς, σε ηλικία μόλις 48 ετών! Σίγουρα δεν της άξιζε ένα τέτοιο άδοξο τέλος.

Όπως τραγούδησαν και οι Abba όμως, δεν έχω να πω τίποτε άλλο, εκτός από ένα μεγάλο "Thank You For The Music" Whitney!

R.I.P.!

Thursday 9 February 2012

Τα Νέα Μέτρα

Δε συνηθίζω να κάνω πολιτικά ποστ, καθώς αρκετή μιζέρια βιώνουμε στην καθημερινότητά μας ο καθένας με τους "κύριους κύριους" πολιτικούς που έχουν φέρει τη χώρα μας στην κατάσταση που βρίσκεται. Εξάλλου σε όλα τα ειδησεογραφικά sites και σε πάρα πολλά blogs μπορεί κανείς να διαβάσει πράγματα που θα του "μαυρίσουν" ακόμα περισσότερο τη μέρα του. Δε χρειάζεται άλλο ένα. Μέσα από το blog μου εγώ θέλω να μεταφέρω αισιοδοξία, όση μπορώ και μου επιτρέπεται τουλάχιστον!

Για αυτό δε θα γκρινιάξω. Θα αφήσω τη μουσική να μιλήσει. Από χθες που ακούω και διαβάζω συνεχώς για τα "νέα μέτρα" σιγοψιθυρίζω το ομώνυμο τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη! Πού να φανταζόταν βέβαια το 1979 όταν έγραψε το εν λόγω τραγούδι ότι το 2012 θα ήταν επίκαιρο όσο ποτέ!!!

Βέβαια έκανε λάθος σε δύο πράγματα: πλέον μας τρομάζουν τα νέα μέτρα και δεν μας πήραν από τα 4 τα 2 όπως έλεγε τότε, αλλά τώρα μας παίρνουν από τα 2 τα 4. Τόσο απλά!!


Στίχοι:

Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα
δεν μας τρομάζει εμάς πληθωρισμός
δεν μας τρομάξανε τόσα και τόσα
θα μας τρομάξει τώρα ο καπιταλισμός


Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα
δεν μας τρομάζει εμάς το ενεργειακό
δεν μας τρομάξανε τόσα και τόσα
θα μας τρομάξει το κυκλοφοριακό


Εδώ μας πήραν απ'τα 4 τα 2
και το δεχτήκαμε στα σιωπηλά
τι κι αν μας βάλουν πια στα καύσιμα δελτίο
δεν μας φοβίζουν και το ξέρουνε καλά


Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα
τα συνηθίζουμε σιγά σιγά
εδώ δεχτήκαμε τόσα και τόσα
θα φοβηθούμε τώρα τα μονά ζυγά


Εδώ μας πήραν απ'τα 4 τα 2
και το δεχτήκαμε στα σιωπηλά
τι κι αν μας βάλουν και στα καύσιμα δελτίο
δεν μας φοβίζουν και το ξέρουνε καλά


Δεν μας τρομάζουν τα νέα ωράρια
σιγά σιγά τα συνηθίζουμε κι αυτά
εδώ γινήκανε τόσα και τόσα
κι όμως εμάς δεν μας τρομάξαν αρκετά



Sunday 5 February 2012

Paris - Château de Versailles

Δεύτερη μέρα στη γαλλική πρωτεύουσα και αναχωρούμε για τις Βερσαλλίες, 20 μόλις χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού. Το συγκεκριμένο προάστιο είναι γνωστό χάρη στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών (château de Versailles) το οποίο είναι αναμφισβήτητα το πιο μεγαλοπρεπές και πλούσιο της Ευρώπης!!

Πριν μπει κανείς στο παλάτι συναντά στη μεγάλη πλατεία το άγαλμα του Λουδοβίκου του 14ου (Louis XIV):



Στη συνέχεια πλησιάζοντας στο παλάτι ο επισκέπτης μαγεύεται από τον χρυσό κιγκλίδωμα της πύλης, κι αυτό είναι μόνο η αρχή:




Πόσο μου άρεσαν αυτές οι δύο φωτογραφίες με τον ήλιο να λάμπει πίσω από τα κάγκελα!!!

Ο συνδιασμός της μπλε σκεπής με το χρυσό και τα αγάλματα περιμετρικά είναι εκπληκτικός και δεν μπορεί παρά να προσελκύσει το βλέμμα:



Το παλάτι των Βερσαλλιών αποτέλεσε πρότυπο για να γίνουν κι άλλα παλάτια στην Ευρώπη. Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι το ίδιο το παλάτι δεν είναι πρότυπο, αλλά αντίγραφο ενός άλλου ανακτόρου, του "Vaux-le-Vicomte", που φτιάχτηκε από τον υπουργό οικονομικών του Λουδοβίκου του 14ου ονόματι Fouquet (Φουκέ).

Ο Φoυκέ είχε στη δούλεψή του την ίδια αρχιτεκτονική ομάδα που έφτιαξε αργότερα το παλάτι των Βερσαλλιών, δηλαδή τον Le Nôtre, τον Le Vau και τον Le Brun και κατάφερε να φτιάξει ένα επιβλητικό παλάτι που δεν ταίριαζε όμως σ'έναν απλό υπουργό οικονομικών. Έτσι τον Ιούνιο του 1661 κάνοντας μια μεγάλη γιορτή για να τιμήσει τους καλεσμένους του (στο σύνολό τους 1000 άτομα) καλεί και τη βασιλική οικογένεια δηλαδή τον Λουδοβίκο 14ο μαζί με τη μητέρα του, Άννα της Αυστρίας.

Ο βασιλιάς λοιπόν φτάνει στο παλάτι, αλλά όταν βλέπει τη μεγαλοπρέπειά του εκνευρίζεται που ένας απλός υπουργός οικονομικών μπόρεσε να φτιάξει ένα τέτοιο αρχιτεκτόνημα και έτσι αποφασίζει να μην περάσει καν την νύχτα στον εκεί χώρο και επιστρέφει μαζί με τη μητέρα του στο Fontainebleau (55 χλμ νοτιοανατολικά του Παρισιού) όπου διέμενε εκείνη την εποχή, μια απόσταση ουκ αμελητέα για τα δεδομένα εκείνης της εποχής της τάξεως των 17 χιλιομέτρων!

Αργότερα, τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, ο υπουργός οικονομικών φυλακίζεται (όλως τυχαίως!) για κατάχρηση χρημάτων και πεθαίνει στη φυλακή, ενώ ο Λουδοβίκος ο 14ος προσλαμβάνει την ομάδα για να μπορέσει να χτίσει το παλάτι των Βερσαλλιών. 


 Ακόμα και αν η μια πτέρυγα έχει το ιδιαίτερο στυλ της εποχής εκείνης, δε λείπει και μια άλλη που ακολουθεί τον αρχαιοελληνικό ρυθμό!





Μπαίνοντας μέσα στο παλάτι ένα από τα πρώτα πράγματα που συναντάμε είναι το βασιλικό παρεκκλήσι, το οποίο το βλέπουμε από το ισόγειο αρχικά και από τον πρώτο όροφο στη συνέχεια. Και στα δύο επίπεδα η είσοδος απαγορεύεται με κορδέλα και έτσι φωτογραφίες μπορεί κανείς να τραβήξει μόνο από μακριά:



Μέσα στο παλάτι ο βασιλιάς είχε ένα συγκεκριμένο καθημερινό πρόγραμμα: το πρωί ξυπνούσε με τη βοήθεια των υπηκόων του, κάποιος τον ξύριζε και ένας γιατρός τον εξέταζε κάθε πρωί.  Στη συνέχεια έπαιρνε το πρωινό του και 10 η ώρα το πρωί πήγαινε στη βασιλική εκκλησία που βλέπουμε στις φωτογραφίες για να παρακολουθήσει τη λειτουργία. Έπειτα γινόταν το συμβούλιο με τους υπουργούς του και το μεσημέρι γευμάτιζε. Κατά τη διάρκεια του γεύματος του βασιλιά δεν είχε κανείς το δικαίωμα να καθίσει στο τραπέζι. Ήταν όλοι υποχρεωμένοι να είναι παρόντες  και να θαυμάζουν το βασιλιά να γευματίζει χωρίς όμως να μπορέσει κανείς να φάει μαζί του. Αυτό γινόταν για να δείξει τη μεγαλοπρέπειά του.

Το βασιλικό παρεκκλήσι από τον πρώτο όροφο:



Μετά το μεσημεριανό του, το απόγευμα, έκανε είτε περιπάτους στους κήπους είτε πήγαινε βόλτες με το άλογό του και στη συνέχεια πάλι υπουργικά συμβούλια. Το βράδυ άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για την προετοιμασία για να πέσει ο βασιλιάς για ύπνο. Τα άτομα που βρίσκονταν κοντά στο βασιλιά καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας είχαν τη λεγόμενη "ετικέτα", ήταν δηλαδή επιλεγμένα από το βασιλιά (για να μπορεί φυσικά και να τα ελέγχει) και για αυτό το λόγο θεωρούνταν ότι είχαν πιο ισχυρή θέση σε σχέση με τους άλλους υπηκόους.



Ο Βασιλιάς διοργάνωνε 3 φορές την εβδομάδα μεγάλα σουαρέ στα μεγάλα διαμερίσματα του παλατιού για να μπορεί να ελέγχει τους ευγενείς. 

Περνούσε από τα διαμερίσματα και έβλεπε τους ευγενείς να διασκεδάζουν είτε παίζοντας παιχνίδια είτε μιλώντας για φιλοσοφία είτε ακούγοντας μουσική και όταν διέσχιζε τα διαμερίσματα οι ευγενείς δεν ήταν υποχρεωμένοι να σηκωθούν και να υποκλιθούν μπροστά του, αλλά ο βασιλιάς τους αντιμετώπιζε ως ίσους προς ίσο. Έτσι τους έδινε την αίσθηση μιας ισότητας ώστε να μπορεί να τους ελέγχει και να μην έχει ενδεχόμενες εξεγέρσεις.

Σε όλο το παλάτι συναντάμε μεγαλοπρεπή αγάλματα από εξέχουσες προσωπικότητες της γαλλικής ιστορίας, των τεχνών και των γραμμάτων. Για να μην κουράσω με πολλές φωτογραφίες αποφάσισα τα αγάλματα να τα κάνω κολάζ. Εδώ βλέπουμε την Ιωάννα της Λοραίνης (Jeanne d'Arc), τον μαρκήσιο Abraham Duquesne, τον στρατιωτικό διοικητή Nicolas Catinat και τον υποκόμη Turenne.

Μέσα στο παλάτι δε μπορεί κανείς παρά να τραβήξει αμέτρητες φωτογραφίες. Προσπάθησα να ξεχωρίσω τα πιο εντυπωσιακά σημεία και να σας τα παρουσιάσω. Αναμφισβήτητα τα βασιλικά διαμερίσματα αποτελούν από τα πιο δυνατά σημεία της διαδρομής μέσα στο ανάκτορο:


Ο Βασιλιάς μετέφερε εδώ την απόλυτη μοναρχία του. Από το στόμα του βγήκε η περίφημη φράση "L'état c'est moi" - το κράτος είμαι εγώ! Θεωρούσε ότι αυτός είναι ο εκλεγμένος από τον Θεό, ο μεσάζων του Θεού και των ανθρώπων και ήταν αυτός που θα έπαιρνε τις αποφάσεις τις οποίες όλοι έπρεπε να ακολουθήσουν.

Είναι πραγματικά κανείς να απορεί πώς κατάφεραν εκείνη την εποχή να δημιουργούν ολόκληρες ζωγραφιές έργα τέχνης στα ταβάνια των μεγάλων δωματίων!

 Εδώ βλέπουμε ένα από τα πολλά τεράστια τζάκια που υπάρχουν στο ανάκτορο, στο Σαλόνι του Ηρακλή (Salon d'Hercule) που ήταν αίθουσα χορού κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Όπως βλέπετε, εκεί που όποιοι εξ υμών έχετε τζάκια και βάζετε κούτσουρα, ο βασιλιάς έβαζε ολόκληρους κορμούς δέντρων!!


 Πορτραίτο της Marie Leczinska, συζύγου του Λουδοβίκου του 15ου (Louis XV).


Και φτάνουμε αισίως στην Αίθουσα με τους Καθρέφτες (Galerie des Glaces), τη διασημότερη ίσως αίθουσα του ανακτόρου των Βερσαλλιών! Ο χώρος αυτός ήταν πέρασμα και σημείο  αναμονής ή συνάντησης για τους υπηκόους και τους επισκέπτες. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις (γάμοι, πάρτυ μεταμφιεσμένων) δίνονταν και δεξιώσεις. Στην αίθουσα αυτή υπογράφτηκε και η γνωστή "συνθήκη των Βερσαλλιών" στις 18 Ιουνίου 1919 που έδωσε τέλος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η τελευταία αποκατάσταση της αίθουσας έγινε το 2007. 





Πού να φαντάζονταν οι βασιλείς της εποχής ότι 330 χρόνια μετά από την εγκατάσταση της πολιτικής δύναμης στις Βερσαλλίες (1682) θα περπατούσαν ελεύθερα μέσα στους χώρους αυτούς "κοινοί θνητοί";!!

Στη συνέχεια περνάμε στα βασιλικά δωμάτια όπου κυριαρχεί το βελούδο και το μετάξι, οι πολυέλαιοι, οι μεγάλοι καθρέφτες και γενικώς η πλούσια διακόσμηση:






Το δωμάτιο της βασίλισσας:


 Στις 6 Οκτωβρίου 1789 η Μαρία Αντουανέττα δραπέτευσε από την πόρτα που βρίσκεται αριστερά του κρεβατιού για να γλυτώσει από εξεγερμένο πλήθος! Κατέφυγε στα διαμερίσματα του βασιλιά.




Το βασιλικό τραπέζι:


Διάφορες άλλες αίθουσες:


 Πολύ εντυπωσιακές ζωγραφιές στο ταβάνι που δίνουν την αίσθηση του τρισδιάστατου!

 Ο βασιλιάς Λουδοβίκος-Φίλιππος ο 1ος (Louis-Philippe Ier)...

 ... και η σύζυγός του, βασίλισσα Μαρία-Αμελί (Reine Marie-Amélie)

Κάποιες από τις σκάλες του ανακτόρου.


Η ξενάγηση συνεχίζεται και βρισκόμαστε στη μεγάλη γκαλερί 120 μέτρων (Galerie des Batailles, Γκαλερί των Μαχών). Αν και η γκαλερί είναι ένα έργο τέχνης από μόνη της, εδώ θα θαυμάσουμε 35 εντυπωσιακούς πίνακες που αναπαριστούν τις μεγάλες μάχες της ιστορίας της Γαλλίας (από το 496 ως το 1809) και 82 προτομές των πιο διάσημων Γάλλων στρατιωτικών.







Προτομές των μεγαλύτερων διανοούμενων και συγγραφέων του 17ου και 18ου αιώνα: του αγαπημένου μου φιλόσοφου, συγγραφέα και διαφωτιστή Voltaire (Βολταίρος), του μυθογράφου La Fontaine, του μεγάλου διαφωτιστή Rousseau και του τραγωδού Corneille

Αγάλματα του μεγάλου μαθηματικού και αστρονόμου LaPlace, του φιλόσοφου και μαθηματικού Descartes (Καρτέσιος), του Charlemagne (Καρλομάγνος, βασιλιάς των Φράγκων, από το 742 ως το 814), και του αυτοκράτορα Napoleon Ier (Ναπολέων ο Α΄).

Όταν τελειώσει η περιήγηση μέσα στο παλάτι περνάμε στους υπέροχους κήπους! Ο χειμώνας δεν ενδείκνυται για μεγάλη βόλτα, λόγω του κρύου, αλλά τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές μέρες θα είναι πολύ ωραία για περιπλάνηση!


Τα συντριβάνια που υπάρχουν στους κήπους πέραν της αισθητικής που προσφέρουν χρησίμευαν και για πρακτικούς λόγους... Μόλις περνούσε ο Λουδοβίκος άνοιγαν οι πήδακες των συντριβανιών για να ειδοποιηθούν οι αυλικοί και οι υπήκοοι που βρίσκονταν στους κήπους ότι πλησιάζει ο βασιλιάς και να είναι σε στάση υπόκλισης.


Για να αναβιωθεί η συγκεκριμένη εικόνα των γιορτών που γινόταν κατά την περίοδο του Λουδοβίκου 14ου, από τον Απρίλιο ως τον Οκτώβριο κάθε Σαββατοκύριακο η πρόσβαση στους κήπους γίνεται με εισιτήριο, γιατί συγκεκριμένες ώρες λαμβάνουν χώρα θεατρικά και μουσικά δρώμενα και ακούγεται κλασσική μουσική ενώ το παιχνίδι με τους πήδακες των συντριβανιών είναι ένα μοναδικό θέαμα.


Οι κήποι πέρα από την ομορφιά εξυπηρετούσαν και μια πρακτική εφαρμογή, καθώς υπήρχαν συστάδες δέντρων που κάλυπταν το παλάτι έτσι ώστε όσοι έμεναν έξω από το παλάτι να μην έχουν πρόσβαση οπτική στο χώρο του παλατιού, αλλά και οι εντός του παλατιού να μη βλέπουν εκτός αυτού.


Μαζί με τον Λουδοβίκο τον 14ο ήταν 10.000 αυλικοί. Όλοι αυτοί δε χωρούσαν μέσα στο παλάτι για το λόγο αυτό έγιναν μερικές επαύλεις γύρω από το παλάτι - στο σύνολο 14 - οι οποίες υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας. Για αυτό και το προάστιο των Βερσαλλιών θεωρείται ακόμα και σήμερα μια περιοχή της υψηλής μπουρζουαζίας και οι κάτοικοι των Βερσαλλιών θεωρούν ότι είναι ανώτεροι από αυτούς του Παρισιού.




Περιμετρικά των συντριβανιών υπάρχουν ωραία αγάλματα. Εδώ ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, αυτό του Ποσειδώνα. 



Αφού ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας και στους κήπους, είχαμε μισή ωρίτσα ακόμα ώσπου να φύγουμε και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο των Βερσαλλιών...


Είδαμε μια ωραία στρογγυλή πλατεία που περιμετρικά είχε ένα διπλό round-about για τα αυτοκίνητα, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα πουθενά! 


Και μια εκκλησία, την Notre Dame de Versailles, την Παναγία των Βερσαλλιών δηλαδή, που χτίστηκε κατ'εντολή του Λουδοβίκου του 14ου από το 1684 ως το 1686.


Και κλείνω με μερικά λουλουδάκια! Δυστυχώς δεν είχαμε περισσότερη ώρα για περιπλάνηση, αλλά αν πάτε στις Βερσαλλίες αξίζει να προβλέψετε και λίγη ώρα για να επισκεφθείτε και το κέντρο του προαστίου!


Επόμενη ανάρτηση: Μουσείο του Λούβρου.