Το βράδυ της δεύτερης μέρας στην Βαρκελώνη, κατευθυνθήκαμε με τα πόδια από το ξενοδοχείο προς την Πλάσα ντ'Εσπάνια (Πλατεία Ισπανίας) όπου κάθε βράδυ πραγματοποιείται από τις 9 η ώρα ήχος και φως στα εντυπωσιακά πραγματικά συντριβάνια της. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους:
Και δύο σύντομα βιντεάκια (γιατί η μπαταρία είχε αρχίσει να εξαντλείται χεχε): 
Αυτή η φωτογραφία είναι και η πιο αγαπημένη μου απ'όλες που τράβηξα.
Μετά από το θέαμα με τα συντριβάνια όπου το νερό ανεβοκατέβαινε και άλλαζαν χρώμα τα φώτα, το γκρουπ μας μαζεύτηκε και πήγαμε σε ένα κέντρο για να απολαύσουμε παραδοσιακό ισπανικό φλαμέγκο. Προσωπικά δεν είμαι καθόλου λάτρης της συγκεκριμένης μουσικής, αλλά πήγα για το φολκλόρ της υπόθεσης. Στην αρχή φάγαμε παέγια και ήπιαμε σανγκρία, μας κέρασαν και ένα γλυκάκι σαν crème brûlée
Κάπως έτσι τελείωσε και η δεύτερη μέρα στην Βαρκελώνη.Στο επόμενο μέρος ταξιδεύουμε στο Figeres όπου επισκεπτόμαστε το περίεργο και πρωτότυπο μουσείο του Salvador Dali.
Απίστευτα τα συντριβάνια.Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο...
ReplyDeleteΆρε τι μου θύμησες...είχα πάει το 2005!
ReplyDeleteΕγώ πάλι για Flamengo τρελλαίνομαι! Όταν πήγαινα σε σχολή χορού αυτός ήταν απ΄τους αγαπημένους μου!
Καλά, αυτό το show με τα συντριβάνια γίνετια κάθε βράδυ; Τι στο καλό! Μωρέ μπράβο!
ReplyDeleteΠου καθόσαστε; Γιατί κάποιες από τις φωτογραφίες (πχ αυτή που λες οτι είναι η αγαπημένη σου) φαίνεται λίγο από ψηλά.
@ ~~a~~: Ναι είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά.
ReplyDelete@ Εβελίνα: Γούστα είναι αυτά.
@ Γκρινιάρης: Ναι, κάθε βράδυ γίνεται και διαρκεί περίπου δύο ώρες (8-10 αν θυμάμαι καλά) και κάθε παράσταση κρατάει είκοσι λεπτά. Μετά τα είκοσι λεπτά σταματάει η μουσική για λίγο για να ανανεώνεται και ο κόσμος ίσως, και ξαναρχίζει.
Η πλατεία έχει μεγάλο μήκος. Ξεκινάει από χαμηλά και φτάνει ως ψηλά στο παλάτι που φαίνεται στην έβδομη εικόνα με τα άσπρα συντριβάνια. Για να φανταστείς για να φτάσεις εκεί πάνω ανεβαίνεις δύο μεγάλες κυλιόμενες σκάλες.
Όσο για την φωτογραφία που με ρωτάς ήμουν σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με το συντριβάνι σε κάτι σκαλάκια όπου καθόμασταν, δεν ήμουν ψηλά.
Ωραία τα φωτισμένα συντριβάνια και η χορευτική παράσταση! Προσωπικά μ' αρέσει το φλαμένκο, και θα ήθελα να μάθω να το χορεύω. Ίσως του χρόνου :-)
ReplyDeleteΠηγαινεις ενα απλο ταξιδι,και γυρνας με τοσες πολλες,ομορφες εικονες!!!Και εναν ενθουσιασμο,που σε σπρωχνει να προσπαθησεις να τις μεταδωσεις και στους αλλους!Αυτο που μ αρεσει,ειναι οτι παρουσιαζεις πολυ ολοκληρωμενα,το συγκεκριμενο ταξιδι,σα να χεις ζησει μεγαλο χρονικο διαστημα της ζωης σου,στο συγκεκριμενο μερος.
ReplyDeleteΠολυ ωραια τα συντριβανια!