Χθες το βράδυ πήγαμε στο Radio City και είδαμε την προτελευταία παράσταση (σήμερα είναι η τελευταία, αν δεν το έχετε δει, σπεύσατε!!) του Caveman με τον Χριστόδουλο Στυλιανού. Την παράσταση την παίζουν εναλλάξ μία μέρα ο Στυλιανού και μία ο Γεράσιμος Γεννατάς ("Είσαι το ταίρι μου" κλπ). Τον Στυλιανού δεν τον γνώριζα μέχρι πριν χθες και πίστευα πως θα προτιμούσα να δω την παράσταση με τον Γεννάτα, επειδή μου ήταν γνώριμος. Όμως διαψεύστηκα εντελώς! Ο Χριστόδουλος Στυλιανού είναι φοβερός ηθοποιός και τα δίνει όλα πάνω στην σκηνή. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα!!
Η εν λόγω παράσταση εδώ και ένα μήνα παίρνει παράταση επί παρατάσεων. Είχα την εντύπωση πως είχε τελειώσει και χάρηκα πάρα πολύ όταν την Παρασκευή το βράδυ που γύρισα από την δουλειά βρήκα δύο εισητήρια να με περιμένουν. Είχε πάει ο Γιάννης και τα αγόρασε χωρίς να γνωρίζω τίποτα! Πολύ ωραία έκπληξη!
Το έχω ξαναπεί παλιότερα πως είμαι πάρα πολύ δύσκολη στο να γελάσω σε κάτι. Είτε σε ένα ανέκδοτο είτε σε μια κωμική ταινία ή σειρά στην τηλεόραση. Όχι πως δεν έχω χιούμορ, απλά τα αστεία τα βρίσκω τις περισσότερες φορές συμπαθητικά και χαμογελάω. Για να με κάνεις να ξεκαρδιστώ πρέπει να με συγκλονίσεις! Ε λοιπόν χθες πραγματικά γέλασα πολύ!
Διαβάζοντας την περίληψη του θεατρικού αυτού έργου σε διάφορα περιοδικά δεν ήξερα αν η παράσταση θα μου άρεσε, αν και όσοι την είχαν δει είχαν πει τα καλύτερα και γι'αυτό και ήθελα να την δω. Δεν είχα ακούσει αρνητικά σχόλια ούτε από ένα άτομο.
Λίγα λόγια για την υπόθεση λοιπόν: Πρωταγωνιστής μας είναι ο Σωτήρης. Πρωτού αρχίσει η παράσταση βλέπουμε ένα μικρό βιντεάκι (ενός λεπτού περίπου) χωρίς ήχο σε προτζέκτορα με τον Σωτήρη που γνωρίζει την γυναίκα του και που παντρεύονται και πως εξελίσσεται η ζωή τους ως σύμβιοι. Στην συνέχεια εμφανίζεται ο Σωτήρης στην σκηνή. Η γυναίκα του η Μαίρη μόλις τον πέταξε έξω από το σπίτι μετά από έναν δυνατό καυγά. Βρίσκεται λοιπόν στον δρόμο με δύο βαλίτσες και προσπαθεί να καταλάβει τι έφταιξε και γενικώς τι φταίει και τα δύο φύλα έχουν τόσο διαφορετικό τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς και προσέγγισης των πραγμάτων.
Ειλικρινά δεν υπάρχει θέμα που να μην αγγίζει αυτή η παράσταση. Από την φιλία ανάμεσα στους άνδρες και την φιλία ανάμεσα στις γυναίκες, την μανία των γυναικών με τα ψώνια, την συμπεριφορά των γυναικών μέσα σ'έναν καυγά, την στάση που κρατούν τα ζευγάρια όταν βρίσκονται με άλλα ζευγάρια, τις δουλειές του σπιτιού, το σεξ... λέγονται τα πάντα και με μεγάλη δόση αλήθειας. Προσοχή όμως, η παράσταση δεν θίγει τις γυναίκες. Σκοπός της δεν είναι να κοροϊδέψει την στάση τους σε διάφορες πτυχές της ζωής τους, αλλά αντίθετα να τις φέρει πιο κοντά στο έτερον τους ήμισυ. Εξάλλου όσο σχολιάζεται με χιούμορ η γυναικεία συμπεριφορά στο έργο, άλλο τόσο αυτοσαρκάζεται ο άντρας με την "μάτσο" στάση του και την λακωνικότητά του σε ό,τι κάνει και λέει.
Στην παράσταση συμμετέχει σε αρκετά σημεία και το κοινό. Ο πρωταγωνιστής μας "παίζει" με τους θεατές, τους ρωτάει πράγματα, τους κερνάει μπύρα και γενικώς υπάρχει μια αμεσότητα ανάμεσα στην "σκηνή" και την "πλατεία". Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι παραστάσεις στις οποίες υφίσταται άρση της θεατρικής συμβατικότητας. Το ίδιο συνέβαινε και στο δεύτερο μέρος του "Σεσουάρ για δολοφόνους", που μου είχε αρέσει εξίσου.
Είμαι βέβαια πως όποιοι είδατε την παράσταση φύγατε απολύτως ικανοποιημένοι. Όποιοι πάλι δεν την είδατε προσπαθήστε να πάτε απόψε, αλλιώς μην την χάσετε εάν επανέλθει μετά το καλοκαίρι!
Επόμενο θεατρικό έργο που θα δω είναι το "Συνέβη και όποιος θέλει το πιστεύει" του Θοδωρή Αθερίδη με τον ίδιο, την Σμαράγδα Καρύδη, την Βίκυ Βολιώτη, τον Γιώργο Κορμανό, τον Μιχάλη Μαρίνο, την Νατάσσα Κοτσοβού και τον Κωστή Πατρίκιο, το οποίο έρχεται επίσης στο Radio City την επόμενη Πέμπτη (27 Μαρτίου) και θα παραμείνει για έναν μήνα. Αν το έχει δει κάποιος εξ Αθηνών αναγνώστης μου δεκτά σχόλια και εντυπώσεις!
Η εν λόγω παράσταση εδώ και ένα μήνα παίρνει παράταση επί παρατάσεων. Είχα την εντύπωση πως είχε τελειώσει και χάρηκα πάρα πολύ όταν την Παρασκευή το βράδυ που γύρισα από την δουλειά βρήκα δύο εισητήρια να με περιμένουν. Είχε πάει ο Γιάννης και τα αγόρασε χωρίς να γνωρίζω τίποτα! Πολύ ωραία έκπληξη!
Το έχω ξαναπεί παλιότερα πως είμαι πάρα πολύ δύσκολη στο να γελάσω σε κάτι. Είτε σε ένα ανέκδοτο είτε σε μια κωμική ταινία ή σειρά στην τηλεόραση. Όχι πως δεν έχω χιούμορ, απλά τα αστεία τα βρίσκω τις περισσότερες φορές συμπαθητικά και χαμογελάω. Για να με κάνεις να ξεκαρδιστώ πρέπει να με συγκλονίσεις! Ε λοιπόν χθες πραγματικά γέλασα πολύ!
Διαβάζοντας την περίληψη του θεατρικού αυτού έργου σε διάφορα περιοδικά δεν ήξερα αν η παράσταση θα μου άρεσε, αν και όσοι την είχαν δει είχαν πει τα καλύτερα και γι'αυτό και ήθελα να την δω. Δεν είχα ακούσει αρνητικά σχόλια ούτε από ένα άτομο.
Λίγα λόγια για την υπόθεση λοιπόν: Πρωταγωνιστής μας είναι ο Σωτήρης. Πρωτού αρχίσει η παράσταση βλέπουμε ένα μικρό βιντεάκι (ενός λεπτού περίπου) χωρίς ήχο σε προτζέκτορα με τον Σωτήρη που γνωρίζει την γυναίκα του και που παντρεύονται και πως εξελίσσεται η ζωή τους ως σύμβιοι. Στην συνέχεια εμφανίζεται ο Σωτήρης στην σκηνή. Η γυναίκα του η Μαίρη μόλις τον πέταξε έξω από το σπίτι μετά από έναν δυνατό καυγά. Βρίσκεται λοιπόν στον δρόμο με δύο βαλίτσες και προσπαθεί να καταλάβει τι έφταιξε και γενικώς τι φταίει και τα δύο φύλα έχουν τόσο διαφορετικό τρόπο σκέψης, συμπεριφοράς και προσέγγισης των πραγμάτων.
Ειλικρινά δεν υπάρχει θέμα που να μην αγγίζει αυτή η παράσταση. Από την φιλία ανάμεσα στους άνδρες και την φιλία ανάμεσα στις γυναίκες, την μανία των γυναικών με τα ψώνια, την συμπεριφορά των γυναικών μέσα σ'έναν καυγά, την στάση που κρατούν τα ζευγάρια όταν βρίσκονται με άλλα ζευγάρια, τις δουλειές του σπιτιού, το σεξ... λέγονται τα πάντα και με μεγάλη δόση αλήθειας. Προσοχή όμως, η παράσταση δεν θίγει τις γυναίκες. Σκοπός της δεν είναι να κοροϊδέψει την στάση τους σε διάφορες πτυχές της ζωής τους, αλλά αντίθετα να τις φέρει πιο κοντά στο έτερον τους ήμισυ. Εξάλλου όσο σχολιάζεται με χιούμορ η γυναικεία συμπεριφορά στο έργο, άλλο τόσο αυτοσαρκάζεται ο άντρας με την "μάτσο" στάση του και την λακωνικότητά του σε ό,τι κάνει και λέει.
Στην παράσταση συμμετέχει σε αρκετά σημεία και το κοινό. Ο πρωταγωνιστής μας "παίζει" με τους θεατές, τους ρωτάει πράγματα, τους κερνάει μπύρα και γενικώς υπάρχει μια αμεσότητα ανάμεσα στην "σκηνή" και την "πλατεία". Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι παραστάσεις στις οποίες υφίσταται άρση της θεατρικής συμβατικότητας. Το ίδιο συνέβαινε και στο δεύτερο μέρος του "Σεσουάρ για δολοφόνους", που μου είχε αρέσει εξίσου.
Είμαι βέβαια πως όποιοι είδατε την παράσταση φύγατε απολύτως ικανοποιημένοι. Όποιοι πάλι δεν την είδατε προσπαθήστε να πάτε απόψε, αλλιώς μην την χάσετε εάν επανέλθει μετά το καλοκαίρι!
Επόμενο θεατρικό έργο που θα δω είναι το "Συνέβη και όποιος θέλει το πιστεύει" του Θοδωρή Αθερίδη με τον ίδιο, την Σμαράγδα Καρύδη, την Βίκυ Βολιώτη, τον Γιώργο Κορμανό, τον Μιχάλη Μαρίνο, την Νατάσσα Κοτσοβού και τον Κωστή Πατρίκιο, το οποίο έρχεται επίσης στο Radio City την επόμενη Πέμπτη (27 Μαρτίου) και θα παραμείνει για έναν μήνα. Αν το έχει δει κάποιος εξ Αθηνών αναγνώστης μου δεκτά σχόλια και εντυπώσεις!
Ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση! Κρίμα που δε θα καταφέρω να τη δω. Εκτός αν κρατήσει μερικά χρόνια ακόμα, όπως το σεσουάρ.
ReplyDeleteΣτο τέλος της παράστασης ο ηθοποιός άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να επανέλθει η παράσταση μετά το καλοκαίρι. Επομένως μπορεί και να καταφέρεις να την δεις. :)
ReplyDeleteεκπληκτική πραγματικά παράσταση..εμάς εδώ στο Ηράκλειο ανέβηκε με τον Γεννατά..Κορυφαίος!Πάντως δεν περνάει λεπτό που να μη σκεφτείς ότι αυτά που λέει είναι απόλυτα αληθινά και τόσο κοινά τελικά σε όλους μας..Από τις παρέες γυναικών και ανδρών και πως αντιδρά η κάθε μια όταν "τελειώσουν τα πατατάκια":) μέχρι το σημείο που η Μαίρη ζητάει από το Σωτήρη να τις ζεστάνει τα πόδια..Τρομερή παράσταση και ενώ περιμένεις να σε κουράσει μιας και είναι ένας μόνο ηθοποιός κάτι τέτοιο δ συμβαίνει...Μπράβο Δανάη οι επιλογές σου από ταινίες που βλέπω σε διαφορα ποστ σου μέχρι θεατρικά έργα είναι πραγματικά αξιόλογες...Εχουμε το ίδιο γούστο:))
ReplyDeletesorry εγραψα λάθος τη διευθυνση
ReplyDeleteΚαλωσόρισες Παστρικοθοδώρα. Χαίρομαι που σου άρεσε και εσένα καθώς και που σου άρεσαν οι ταινίες που πρότεινα κατά καιρούς.
ReplyDeleteΠάντως όσον αφορά το θεατρικό έργο μπορεί με περισσότερα από αυτά που λέχθηκαν να μην ταυτίζομαι καθόλου μα καθόλου (πχ όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν έχω καθόλου καλή σχέση με τα ψώνια), αλλά έχει πλάκα να βλέπεις όλα αυτά τα στερεότυπα, τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες, να περνούν και να σχολιάζονται μπροστά στα μάτια σου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα! :)
Το είδα με το Γεννατά, θα είχα την περιέργια να το δω με το Στυλιανού, φαίνεται πολύ φάτσα. Μου άρεσε αρκετά αν και το θέμα με τη αιώνια διαμάχη των δύο φύλων δε με τραβάει και πολύ. Ο πρωταγωνιστής επίσης πολύ καλός. Θα το προτιμούσα λίγο μικρότερο πάντως
ReplyDelete@ zamuk: Εγώ πάλι πιστεύω ήταν ό,τι έπρεπε ο χρόνος της παράστασης, απλά μου φάνηκε πως στο τέλος τελείωσε κάπως απότομα. Θα προτιμούσα το διάλειμμα να γινόταν λίγο νωρίτερα, έτσι ώστε τα 2 μέρη να είναι ίσα χρονικά. Η παράσταση μετά το διάλειμμα μου φάνηκε πιο σύντομη από το πρώτο μέρος. Αλλά υποθέτω πως είναι έτσι ρυθμισμένη γιατί έχει "θεματικές ενότητες" και δεν μπορούσαν να την κόψουν διαφορετικά.
ReplyDelete