Το Νησί

Ξεκίνησα να διαβάζω Το Νησί της Victoria Hislop πριν το καλοκαίρι. Είχα διαβάσει καμιά εικοσαριά σελίδες, αλλά λόγω υποχρεώσεων δεν είχα καταφέρει να το συνεχίσω. Τώρα που το καλοκαίρι φέρνει μαζί του και μια χαλαρότητα ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να μάθω την εξέλιξη της ιστορίας που μόλις είχε αρχίσει.

Έπιασα το βιβλίο στα χέρια μου την Παρασκευή που μας πέρασε και μέσα σε δυο μόλις μέρες κατάφερα να διαβάσω 480 σελίδες!!! Την Κυριακή το απογευματάκι διάβασα τις τελευταίες λέξεις!

Το Νησί αναφέρεται στην Σπιναλόγκα, ένα νησάκι στο ανατολικό μέρος της Κρήτης κοντά στο γνωστό παραθεριστικό θέρετρο της Ελούντας. Ως γνωστόν η Σπιναλόγκα υπήρξε για πολλά χρόνια αποικία των λεπρών.

Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Ξεκινάει με την νεαρή Αγγλίδα Αλέξις που δεν γνωρίζει τίποτα για το παρελθόν της μητέρας που έχει ελληνική καταγωγή. Ένα ταξίδι στην Κρήτη με τον φίλο της θα την οδηγήσει στην ανακάλυψη του γενεαλογικού της δέντρου και στον λόγο που η μητέρα της δεν αναφερόταν ποτέ στην οικογένειά της. Στην Πλάκα, το πιό κοντινό στην Σπιναλόγκα χωριουδάκι, θα συναντήσει την Φωτεινή, μια φίλη της μητέρας της, η οποία θα της εξιστορίσει όλα τα γεγονότα ξεκινώντας από την πρόγιαγιά της (μέρος δεύτερο) και κατόπιν της γιαγιάς της (μέρος τρίτο). Το βιβλίο θα κλείσει με το τέταρτο μέρος που μας επαναφέρει στο παρόν και στην Αλέξις να έχει πλέον γνώση της ιστορίας της, πράγμα που θα την οδηγήσει σίγουρα να γνωρίσει καλύτερα και τον εαυτό της!

Η συγγραφέας χρησιμοποιεί πολύ έξυπνα την τεχνική του in medias res που δίδαξε ο Όμηρος και το βιβλίο κάνει ένα πολύ ωραίο κύκλο για να επανέλθει στο παρόν.

Παρά το γεγονός ότι χωρίζεται σε τέσσερις ουσιαστικά διαφορετικές περιόδους είναι πολύ δεμένο και ρέει τόσο όμορφα διαβάζοντάς το που δεν καταλαβαίνεις πως περνάς από το 1939 στο 1990 και στο σήμερα!

Το πιο συγκλονιστικό όλων είναι πως η συγγραφέας περιγράφει την Κρήτη και τις περιοχές με μεγάλη ακρίβεια ενώ η ίδια δεν τις έχει επισκεφθεί ποτέ!

Όταν διαβάζω ένα βιβλίο που με συνεπαίρνει πάντα τρέφω μια μικρή ζήλεια για τον ή την συγγραφέα και εύχομαι να είχα και εγώ την φαντασία να γράψω κάτι αντίστοιχο με σασπένς και συναίσθημα. Έχω επιχειρήσει στο παρελθόν να γράψω κάτι, αλλά πάντα έβαζα μεγάλη δόση προσωπικών στοιχείων μέσα, πράγμα που δεν είναι καλό. Είναι απορίας άξιο πως καταφέρνουν αυτοί οι άνθρωποι να δημιουργούν χαρακτήρες ολοκληρωμένους μη βάζοντας προσωπικά βιώματα μέσα. Τέλος πάντων! Το μυθιστόρημα αυτό είναι πολύ ωραίο και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει σκοπό τώρα το καλοκαίρι να διαβάσει κάποιο βιβλίο αλλά δεν ξέρει τι να διαλέξει.

Καλή ανάγνωση!