Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτό το post. Ίσως με την φράση: ζούμε πλέον στην κοινωνία της πληροφορίας, όπως λέγεται, και επομένως θα έπρεπε οι άνθρωποι να κατανοούμε περισσότερο τον διπλανό μας απ,ό,τι παλιότερα... Κι όμως, παρατηρώ πως το χάσμα των γενεών δεν έχει γεφυρωθεί σχεδόν καθόλου. Σίγουρα υπάρχουν γονείς που έχουν μια πιο άνοιχτη σχέση με τα παιδιά τους, όμως δεν είναι η πλειοψηφία. Ίσως οι νέοι γονείς να έχουν με τα παιδιά τους καλύτερη σχέση.
Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένη και ας περάσω στο κυρίως θέμα. Άποψή μου είναι πως οι γονείς των σημερινών νέων 20-30 χρονών έχουν φορτώσει τα παιδιά τους με περίσσιο άγχος για το μέλλον τους και δεν τους αφήνουν σε καμία περίπτωση να χαρούν το παρόν. Σίγουρα οι απαιτήσεις της εποχής έχουν αυξηθεί και ο γονέας έχει υποχρέωση να δώσει στο παιδί του όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια μπορεί. Δεν αναφέρομαι όμως σε αυτά. Αυτά (οι γλώσσες, το κομπιούτερ, τα αθλήματα) είναι σωστά και χρήσιμα. Αναφέρομαι στο άγχος σχετικά με την προσωπική ζωή των παιδιών τους. Αν κάτι στην συμπεριφορά των παιδιών τους δεν τους αρέσει ή δεν τους ικανοποιεί η πρώτη φράση που ακούν οι περισσότεροι νέοι είναι "δεν θα γίνεις και εσύ γονέας, θα δεις πως είναι να σου κάνει το παιδί σου, αυτό και εκείνο και το άλλο". Ξεχνούν προφανώς πως και εκείνοι υπήρξαν νέοι και ίσως - εφόσον και οι εποχές ήταν πιο αυστηρές - έκαναν και χειρότερα. Γιατί θα πρέπει λοιπόν εγώ και εσύ και ο παραπέρα να προβληματιζόμαστε τι θα γίνει όταν γίνουμε γονείς; Γιατί να μην χαιρόμαστε το ΤΩΡΑ και να έχουμε μια μόνιμη αγωνία για το ΑΥΡΙΟ; Και δεν είναι μόνο η φράση αυτή. Υπάρχει και η άλλη, η πιο γενική: "όταν γίνεις και εσύ τόσο χρονών...".
Γενικώς, νιώθω ότι αρκετοί νέοι δεν μπορούν να χαρούν το παρόν, χάρη σε αυτήν την συμπεριφορά των γονέων τους. Και πραγματικά πιστεύω ότι οι γονείς μας την βιώσαν κάθε ηλικία στο έπακρο. Ίσως επειδή λόγω του ότι οι εποχές ήταν πιο δύσκολες για τους δικούς τους γονείς εκείνοι δεν είχαν τον χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους τόσο όσο ασχολούνται οι δικοί μας γονείς με εμάς. Και ήταν σίγουρα πιο αθώα και πιο ανέμελα χρόνια. Φταίω εγώ λοιπόν που μεγαλώνω την συγκεκριμένη εποχή, στην συγκεκριμένη κοινωνία και έχω την συγκεκριμένη συμπεριφορά; Φταίω εγώ που θέλω να ζω το παρόν και να είμαι ανεξάρτητος/-η; Μήπως είναι μία βαθιά κρυμμένη ζήλια των μεγαλυτέρων για τα νιάτα και για το ότι έχουμε μεγαλύτερη αντιληπτικότητα σχετικά με τις νέες τεχνολογίες και τις εξελίξεις γενικότερα; Δεν ξέρω... Το σημαντικό πάντως είναι να μαθαίνουμε από όλα αυτά και να μην κάνουμε και να μην λέμε και εμείς στα παιδιά μας τα ίδια όταν γίνουμε γονείς.
Ειλικρινά θα δείξει όταν θα γίνουμε εμείς γονείς και οι φόβοι και οι αγωνίες των δικών μας γονιών θα γίνουν δικές μας. Ας μην ξεχνάμε ότι στοιχειώδη πράγματα όπως συγκεκριμένες ελευθερίες κλπ οι γονείς μας δεν τα είχαν δεδομένα όπως εμείς και σίγουρα μεγαλώσαμε σε ένα γενικότερο περιβάλλον πολύ πιο μαλθακό και λιγότερο σκληραγωγημένο από εκείνους. Κοινώς εμείς έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε πιο ανοιχτόμυαλοι γιατί δεν μας απασχολόυσαν και τα τρελά προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι γονείς μας όταν ήταν στην ηλικία μας(φυσικά κάθε εποχή έχει τα προβλήματά της αλλά κακά τα ψέματα κάποιες παλιότερες γενιές ζορίστηκαν πιο πολύ). Ας είμαστε λοιπόν λίγο πιο υπομονετικοί μαζί τους κι ας μας πρήζουν ενίοτε με τόσα πράγματα που στο μικρόκοσμό τους είναι σημαντικά ενώ για εμάς δεν είναι προτεραιότητες. Το πλήρωμα του χρόνου θα δείξει αν είχαν πραγματικά δίκιο ή όχι...
ReplyDeleteEγώ πάλι δεν νομίζω ότι το πρόβλημα είναι η έλλειψη επικοινωνίας ανάμεσα στους νεότερους και τους μεγαλύτερους. Νομίζω ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι νέοι συμβιβάζονται πολύ νωρίς και πολύ εύκολα με τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις των γονιών τους για καλές σπουδές, σταθερή και ασφαλή θέση εργασίας, πολλά λεφτά κτλ με αποτέλεσμα τα άγχη που αναφέρεις. Ειδικά στην Ελλάδα αποδέχονται χωρίς πρόβλημα το καθεστώς υπερπροστασίας αφού οι γονείς τους παρέχουν τα πάντα χωρίς να τους απαγορεύουν τίποτα. Βεβαίως σε μεγάλο βαθμό όλα αυτά έχουν να κάνουν με την οικονομική ανασφάλεια και το φόβο της ανεργίας. Καλή είναι η ανεξαρτησία, αλλά όταν ένας νέος άνθρωπος βγάζει 600 ευρώ το μήνα γίνεται δύσκολη υπόθεση. Πάντως σε γενικές γραμμές νομίζω ότι καλό θα ήταν οι νέοι να διαμορφώνουν τα δικά τους "θέλω" ακόμα και επαναστατώντας απέναντι στους γονείς τους, παρά να επιδιώκουν πάση θυσία να συνεννοηθούν μαζί τους.
ReplyDelete