Ήταν καλοκαίρι. Έκανε πολύ ζέστη και ο ήλιος έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό. Έκανα βόλτα μόνη μου σ’αυτό το χωριό που επισκεπτόμουν με τους γονείς μου. Εκείνοι έμειναν στους φίλους μας, αλλά εγώ δεν είχα κάποιον για να συζητήσω. Έτσι αποφάσισα να κάνω αυτή τη βόλτα.
Χωρίς να το καταλάβω απομακρύνθηκα από το σπίτι. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι κοιτούσα το πιο όμορφο σπίτι που είδα ποτέ! Ήταν σε ερείπια. Κάποια κομμάτια τοίχου είχαν πέσει, αλλά από την όψη του μπορούσε κάποιος να καταλάβει ότι ήταν ένα πραγματικά αριστοκρατικό σπίτι.
Εξαιτίας των κομματιών του τοίχου που είχαν πέσει μπορούσες να δεις στο εσωτερικό του. Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν το τζάκι, μάλλον γιατί η καμινάδα του δεν είχε καταστραφεί, ήταν σχεδόν άθικτη από το χρόνο! Αλλά ήμουν σίγουρη ότι σ’αυτό το τζάκι έκαιγαν παλιά ωραίες φωτιές. Στη συνέχεια είδα ότι το τζάκι βρισκόταν σε μια μεγάλη σάλα. Άρχισα να φαντάζομαι ότι ήταν μια σάλα χορού και ότι πολλοί σημαντικοί άνθρωποι έρχονταν με ωραίες ενδυμασίες και φορέματα και χόρευαν.
Φανταζόμουν λοιπόν ότι και εγώ επίσης ήμουν ένα από αυτά τα πολύ σημαντικά άτομα και ότι ήμουν ντυμένη με το πιο όμορφο φόρεμα και χόρευα. Όλος ο κόσμος με κοιτούσε. Όταν ήθελα να ξεκουραστώ μιλούσα με την κόρη του ιδιοκτήτη που ήταν η καλύτερή μου φίλη. Κοιτούσαμε και θαυμάζαμε όλους τους μαρκησίους και τις μαρκησίες και τους άλλους καλεσμένους.
Χωρίς να το καταλάβω είχαν ήδη περάσει δύο ώρες από την ώρα που είχα φύγει από το σπίτι των φίλων μας. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η μητέρα μου στεκόταν πίσω μου και μου έλεγε ότι με έψαχνε και ότι ήταν ώρα να γυρίσουμε σπίτι μας. Όλα τα άτομα, οι μαρκήσιοι και οι μαρκησίες, εξαφανίστηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Το όνειρό μου τώρα είναι να επισκεφτώ για άλλη μια φορά αυτό το πολύ ωραίο σπίτι και γιατί όχι να βρω την ευκαιρία να μπω στο εσωτερικό και να ανακαλύψω και τους άλλους χώρους του.
Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα στα 14-15 μου στα γαλλικά σαν απάντηση στο θέμα «Οι παλιές πέτρες μιλούν στη φαντασία μας. Διηγηθείτε τι αισθανθήκατε μπροστά στα ερείπια ενός σπιτιού, μιας εκκλησίας, ενός αρχαίου μνημείου της επιλογής σας». Έπεσε τυχαία στα χέρια μου τώρα καθώς έψαχνα κάτι σε ένα παλιό ντοσιέ και σκέφτηκα να το κάνω μια μετάφραση καθώς τα σχόλια της καθηγήτριας από κάτω ήταν «πολύ πρωτότυπο, ωραία φαντασία».
Πολύ ωραίο !!!
ReplyDeleteΕίναι τόσο ζωντανό, που νομίζω ότι ήμουν κι εγώ εκεί..
Μπράβο Δανάη, από μικρή είχες ταλέντο στο γράψιμο!
Πολύ πρωτότυπη η ιδέα να το μεταφράσεις και να το αναρτήσεις στο ιστολόγιο! Θα μπορούσες επίσης να φωτογράφιζες ή να σκάναρες το πρωτότυπο κείμενο και να το αναρτούσες μαζί με τη μετάφραση :-)
ReplyDelete"Οι παλιές πέτρες μιλούν στη φαντασία μας" εξαιρετικό θέμα για να γράψεις μια ιστορία. Δεν θυμαμαι να κάναμε τέτοιες "ασκήσεις" στα αγγλικά ή στα ιταλικά που μάθαινα, θα αρχίσω να τις κάνω τώρα. :)
ReplyDeleteΩραία η ιστορία Δανάη και όπως είπε και η Σοφία πολύ πρωτότυπο να αναρτήσεις κάτι τετοιο στο ιστολόγιο.
@ magda: Ευχαριστώ πολύ!
ReplyDelete@ Σοφία: Χμμμ... θα το σκεφτώ! ;)
@ NdN: Τέτοια θέματα γράφαμε όταν κάναμε προετοιμασία για τις εξετάσεις του Sorbonne. Αυτή βρισκόταν ανάμεσα σε κάποιες άλλες με θέμα "πού ζουν οι Γάλλοι;" ή την κλασσική "προτιμάς να ζεις στην πόλη ή στην εξοχή;" και όταν είδα τα θετικά λόγια της διορθώτριας σκέφτηκα "βρε λες να τη βάλω στο blog;!" Δεν περίμενα τόσο θετικά σχόλια! Όντως το θέμα είναι πολύ πρωτότυπο και διαφορετικό από τα τετριμμένα. Μου έδωσες ιδέα τώρα Νικόλα! Σας ρίχνω το μπαλάκι να γράψετε για το ίδιο θέμα ένα ποστ στο μπλογκ σας! Τι λες; Σοφία και σε σένα πάει αυτό! Γενικώς σε όσους διαβάσουν το ποστ και έχουν όρεξη και φαντασία! ;)