Ήχοι ή χρώματα;

Η Αριάδνη καθόταν στο παγκάκι της παραλίας και αγνάντευε τη θάλασσα. Αν και τέλη Ιανουαρίου ο καιρός ήταν ανέλπιστα καλός και στον αέρα πλανιόταν μια μυρωδιά άνοιξης. Ήταν οι γνωστές αλκυονίδες μέρες και τέτοιες μέρες το σπίτι δεν την κρατούσε. Ήθελε να βρίσκεται στο πλακόστρωτο της παραλίας και κοιτώντας τη θάλασσα ένα αίσθημα γαλήνης την πλημμύριζε. Οι σκέψεις της, τα όποια προβλήματά της, η καθημερινότητα, φαίνονταν πολύ μακριά όταν βρισκόταν σ’αυτό το αγαπημένο της σημείο. Απλά το μυαλό της άδειαζε και ευχαριστιόταν το ελαφρύ αεράκι που φυσούσε το πρόσωπο και τα μαλλιά της.

Ξάφνου, είδε ένα νεαρό ζευγάρι να περπατάει μπροστά της και να μιλάει χαρούμενα με σήματα των χεριών. Το βλέμμα της καρφώθηκε επάνω τους για μια μόνο στιγμή, αλλά ο χρόνος για αυτή τη στιγμή πάγωσε! Ήταν σαν αυτή να ήταν μέρος μιας ταινίας και κάποιος είχε πατήσει την παύση σε όλα όσα συνέβαιναν γύρω της, εκτός από την ίδια. Ξαφνικά δεν υπήρχε ήχος… δεν ακούγονταν πια οι γλάροι, το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα πίσω από το παγκάκι, ο παφλασμός των κυμάτων της θάλασσας, ο μακρινός ήχος των αυτοκινήτων από το δρόμο, τα γέλια των παιδιών που έπαιζαν στο διπλανό πάρκο, οι ρόδες των ποδηλάτων που έτρεχαν!

Εκείνη τη στιγμή η σκέψη της έφυγε ακόμα πιο μακριά… πώς θα ήταν όχι απλά να μην ακούει κανείς τους ήχους της πόλης ή της εξοχής αλλά να μην έχει ακούσει ποτέ ούτε ένα τραγούδι; Η μουσική ήταν η μεγάλη της αγάπη από νεαρή ηλικία, πάντοτε φρόντιζε να είναι ενήμερη για τις νέες επιτυχίες και λάτρευε από μικρή να χορεύει μέσα στο δωμάτιό της χοροπηδώντας στο πάτωμα και στο κρεβάτι της. Άλλες φορές πάλι αρεσκόταν στο να βάζει μελωδικές μπαλλάντες και να μελαγχολεί και να βουρκώνει και να εύχεται να γνωρίσει στο μέλλον τη μεγάλη αγάπη για την οποία μιλούσαν όλα αυτά τα ρομαντικά τραγούδια!

Με αυτές τις σκέψεις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν είχε να διαλέξει ανάμεσα στα δύο θα προτιμούσε να είναι τυφλή παρά κουφή! Κι όμως την ώρα που το σκέφτηκε αυτό, το μετάνιωσε την ίδια στιγμή! Πώς θα ήταν δυνατόν να μη θαυμάζει το απέραντο μπλε της θάλασσας που τόσο αγαπάει; Να μην έχει δει ποτέ τα υπέροχα χρώματα του καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος; Να μην έχει απολαύσει την πανδαισία των αποχρώσεων μιας φθινοπωρινής ημέρας ή ενός λιβαδιού στις αρχές της άνοιξης; Όχι, η ακοή και η όραση είναι εξίσου σημαντικές, αν και μέσα της σε ένα ζυγό πάντα η ακοή θα έγερνε λίιιγο περισσότερο.

Το ζευγάρι προχώρησε συνεχίζοντας τη βόλτα του και ο χρόνος ξεπάγωσε. Το βλέμμα της χάθηκε και πάλι στον ορίζοντα που τη συγκεκριμένη μέρα ήταν απίστευτα καθαρός. Τα βουνά απέναντι διακρίνονταν περισσότερο από ποτέ, μέχρι και οι χιονισμένες τους κορυφές φαίνονταν πεντακάθαρες!

Το κινητό της δονήθηκε στη μέσα τσέπη του μπουφάν της. Όταν βρισκόταν στην παραλία δεν ήθελε να έχει ποτέ ήχο στο κινητό της, πίστευε ότι χαλούσε τη μαγεία της στιγμής, την ηρεμία που επικρατούσε δίπλα στη θάλασσα. Το έβγαλε από την τσέπη της και χαμογέλασε. Διαπίστωσε ότι η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι. «Είναι ώρα για φαγητό, έρχεσαι;». «Ναι, σε 5 λεπτά είμαι εκεί αγάπη μου!»