Τάρτα σοκολάτα με κουαντρώ

Για μένα η λέξη γλυκό είναι συνώνυμη με τη σοκολάτα. Λατρεύω τη σοκολάτα σχεδόν σε όλες τις μορφές της (μόνο συνδιασμένη με φρούτα δε μου αρέσει).

Σήμερα αποφάσισα να κάνω για δεύτερη φορά μια συνταγή από το βιβλίο "Σοκολάτα" του Στέλιου Παρλιάρο τον οποίο συμπαθώ πολύ, μου αρέσει η εκπομπή του "Γλυκές Αλχημείες" και έχω μάθει πολλά μικρά μυστικά για τα γλυκά στα οποία έχω αδυναμία!

Την πρώτη φορά που έκανα τη συνταγή την τήρησα κατά γράμμα (πλην της αμυγδαλόψιχας την οποία δεν είχα). Είχε γίνει πολύ καλή αλλά σε όσους την κέρασα τους φάνηκε πολύ έντονη η μυρωδιά του κουαντρώ αν και εμένα μου άρεσε και δεν με ενοχλούσε.

Σήμερα έκανα τη συνταγή για δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά έβαλα αμυγδαλόψιχα στην τάρτα και έβαλα τη μισή ποσότητα κουαντρώ.

Η συνταγή έχει ως εξής:

Για την τάρτα

• 50 γραμμάρια σκόνη από λευκή αμυγδαλόσκονη (εγώ πήρα άσπρα αμύγδαλα και τα χτύπησα στη μουλινέτα)
• 100 γραμμάρια ζάχαρη
• 200 γραμμάρια βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
• 300 γραμμάρια αλεύρι

Για την κρέμα σοκολάτας

• 260 γραμμάρια σοκολάτα κουβερτούρα
• 300 γραμμάρια κρέμα γάλακτος
• 60 γραμμάρια βούτυρο
• 10 γραμμάρια μέλι (ένα κουταλάκι)
• 50 γραμμάρια κουαντρώ (είναι όσο ένα φλυτζανάκι του καφέ, αυτή τη φορά έβαλα μισό φλυτζανάκι του καφέ)

Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό! Καλύτερο από την πρώτη φορά σίγουρα, απλά θα προτιμούσα να μην είχα βάλει μέσα την αμυγδαλόψιχα στη βάση, στο τέλος μου μένει λίγο η μυρωδιά του αμυγδάλου και θα την προτιμούσα χωρίς. Αυτά είναι προσωπικά γούστα όμως, αν σας αρέσει δίνει μια ιδιαίτερη γεύση στη βάση.

Εκτέλεση:

Ανακατεύετε καλά τα υλικά για την τάρτα και τα αφήνετε για μισή ώρα στο ψυγείο. Εν τω μεταξύ λιώνετε σε μπεν μαρί την κουβερτούρα και προσθέτετε ένα ένα και τα άλλα υλικά της γέμισης. Την κρέμα γάλακτος την αφήνετε τελευταία και την προσθέτετε αφού την έχετε ζεστάνει ελαφρώς.

Βγάζετε τη βάση από το ψυγείο μετά από μισή ώρα. Το αποτέλεσμα αν έχετε χτυπήσει τα υλικά σε μίξερ θα είναι ένα τριματιστό ζυμάρι. Πρέπει να βάλετε λίγο αλευράκι πάνω στο τραπέζι και να το απλώσετε με έναν πλάστη. Ακόμα και έτσι θα σας είναι δύσκολο να το σηκώσετε και να το βάλετε στη φόρμα της τάρτας χωρίς να διαλυθεί. Αυτό που έκανα εγώ ήταν ότι έβαλα μια λαδόκολλα από κάτω και μετά την τοποθέτησα μέσα στη φόρμα και την έστρωσα γύρω γύρω. Ψήνετε τη βάση στο φούρνο στους 170 βαθμούς ώσπου να ροδίσει (εμένα μου πήρε γύρω στα 45 λεπτά νομίζω, καλό είναι όμως να έχετε το νου σας καθώς κάθε φούρνος είναι διαφορετικός). Μετά την αφήνετε να κρυώσει καλά και προσθέτετε την κρέμα σοκολάτα η οποία επίσης πρέπει να είναι κρύα. Βάζετε την τάρτα στο ψυγείο και τη σερβίρετε όταν η κρέμα θα έχει πήξει καλά! Μπορείτε να προσθέσετε και λίγη σαντιγύ στο πιατάκι πάνω στο κομμάτι που θα κεράσετε (δική μου πινελιά αυτή!). :)

Καλή επιτυχία!

ΥΓ. Υποθέτω ότι αντί για κουαντρώ θα μπορούσε κανείς να βάλει λίγο κονιάκ. Θα το δοκιμάσω την επόμενη φορά.

Το γέλιο χθες και σήμερα

Συχνά σκέφτομαι ότι η γενιά μου ήταν ίσως η πιο τυχερή. Μεγάλωσα σε μια μεταβατική περίοδο, κατά την οποία απολαύσαμε πολλά ωραία πράγματα. Προλάβαμε το παιχνίδι στις αλάνες αλλά μεγαλώσαμε και με την τηλεόραση και είδαμε ωραίες σειρές και εκπομπές.

Jerry Lewis

Αναρωτιέμαι συχνά πώς να είναι να είσαι σήμερα παιδί και έφηβος. Πώς είναι να μεγαλώνεις μη έχοντας γνωρίσει μεγάλους κωμικούς όπως τον Louis De Funès, τoν Jerry Lewis ή τον αξεπέραστο Benny Hill; Τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να σκεφτώ έναν κωμικό αυτού του βεληνεκούς εκτός ίσως από τον Rowan Atkinson (aka Mister Bean), τον οποίο απορώ αν τα μικρά παιδιά γνωρίζουν!

Rowan Atkinson

Η νεολαία σήμερα μεγαλώνει με ριάλιτυ, με δεύτερης κατηγορίας εκπομπές, με την Κάτυ την άσχημη ή πώς την λένε, με τούρκικα σήριαλ, με κακής ποιότητας βίαια κινούμενα σχέδια. Πιστεύω ότι τα πάντα έχουν χάσει την αγνότητά και την αθωότητά τους. Οι παραπάνω κωμικοί που ανέφερα έβγαζαν αβίαστα το γέλιο γιατί είχαν αυτό ακριβώς το στοιχείο που τους έκανε ακαταμάχητους! Ακόμα και πονηρά να ήταν τα αστεία τους γίνονταν με τέτοιο τρόπο που δεν ήταν αισχρά.

Benny Hill

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνω σύγκριση του χθες με το σήμερα. Άλλοτε σε ό,τι αφορά τους κωμικούς, άλλοτε τα κινούμενα σχέδια, άλλοτε τη μουσική. Το πόρισμα είναι πάντα ότι όσο παλιότερα τόσο καλύτερα. Δυστυχώς.

Louis De Funès

Προσωπικά όποτε με το καλό κάνω παιδί θα φροντίσω να τον/την μυήσω σε αυτές τις ταινίες! Να μεγαλώσει με τον Λουί ντε Φινές, με τον Τζέρυ Λιούις, αλλά και με ωραία κινούμενα σχέδια της Disney!

Μπροστά σ’ένα ερείπιο…

Ήταν καλοκαίρι. Έκανε πολύ ζέστη και ο ήλιος έλαμπε στον καταγάλανο ουρανό. Έκανα βόλτα μόνη μου σ’αυτό το χωριό που επισκεπτόμουν με τους γονείς μου. Εκείνοι έμειναν στους φίλους μας, αλλά εγώ δεν είχα κάποιον για να συζητήσω. Έτσι αποφάσισα να κάνω αυτή τη βόλτα.

Χωρίς να το καταλάβω απομακρύνθηκα από το σπίτι. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι κοιτούσα το πιο όμορφο σπίτι που είδα ποτέ! Ήταν σε ερείπια. Κάποια κομμάτια τοίχου είχαν πέσει, αλλά από την όψη του μπορούσε κάποιος να καταλάβει ότι ήταν ένα πραγματικά αριστοκρατικό σπίτι.

Εξαιτίας των κομματιών του τοίχου που είχαν πέσει μπορούσες να δεις στο εσωτερικό του. Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν το τζάκι, μάλλον γιατί η καμινάδα του δεν είχε καταστραφεί, ήταν σχεδόν άθικτη από το χρόνο! Αλλά ήμουν σίγουρη ότι σ’αυτό το τζάκι έκαιγαν παλιά ωραίες φωτιές. Στη συνέχεια είδα ότι το τζάκι βρισκόταν σε μια μεγάλη σάλα. Άρχισα να φαντάζομαι ότι ήταν μια σάλα χορού και ότι πολλοί σημαντικοί άνθρωποι έρχονταν με ωραίες ενδυμασίες και φορέματα και χόρευαν.

Φανταζόμουν λοιπόν ότι και εγώ επίσης ήμουν ένα από αυτά τα πολύ σημαντικά άτομα και ότι ήμουν ντυμένη με το πιο όμορφο φόρεμα και χόρευα. Όλος ο κόσμος με κοιτούσε. Όταν ήθελα να ξεκουραστώ μιλούσα με την κόρη του ιδιοκτήτη που ήταν η καλύτερή μου φίλη. Κοιτούσαμε και θαυμάζαμε όλους τους μαρκησίους και τις μαρκησίες και τους άλλους καλεσμένους.

Χωρίς να το καταλάβω είχαν ήδη περάσει δύο ώρες από την ώρα που είχα φύγει από το σπίτι των φίλων μας. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η μητέρα μου στεκόταν πίσω μου και μου έλεγε ότι με έψαχνε και ότι ήταν ώρα να γυρίσουμε σπίτι μας. Όλα τα άτομα, οι μαρκήσιοι και οι μαρκησίες, εξαφανίστηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Το όνειρό μου τώρα είναι να επισκεφτώ για άλλη μια φορά αυτό το πολύ ωραίο σπίτι και γιατί όχι να βρω την ευκαιρία να μπω στο εσωτερικό και να ανακαλύψω και τους άλλους χώρους του.

Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα στα 14-15 μου στα γαλλικά σαν απάντηση στο θέμα «Οι παλιές πέτρες μιλούν στη φαντασία μας. Διηγηθείτε τι αισθανθήκατε μπροστά στα ερείπια ενός σπιτιού, μιας εκκλησίας, ενός αρχαίου μνημείου της επιλογής σας». Έπεσε τυχαία στα χέρια μου τώρα καθώς έψαχνα κάτι σε ένα παλιό ντοσιέ και σκέφτηκα να το κάνω μια μετάφραση καθώς τα σχόλια της καθηγήτριας από κάτω ήταν «πολύ πρωτότυπο, ωραία φαντασία».

Όταν η πόλη κοιμάται...

Τα βήματα του Πέτρου γίνονταν ολοένα και πιο γοργά. Μια τέτοια υγρή νύχτα το μόνο που ήθελε ήταν να γυρίσει το δυνατόν συντομότερο στη θαλπωρή του σπιτιού του. Καθώς περπατούσε έριχνε κλεφτές ματιές πάνω από τον ώμο του. Τέτοιες ώρες που η πόλη ήταν έρημη από κίνηση και αυτοκίνητα είχε την αίσθηση πάντα ότι κάποιος τον ακολουθούσε. Ίσως έφταιγαν οι μικρές ειδήσεις που διάβαζε καθημερινά… τσαντάκηδες, πορτοφολάδες, διαρρήκτες καραδοκούσαν σε όλες τις γειτονιές της πόλης. Είχαν μάλιστα αποθρασυνθεί και δεν «δρούσαν» πια μόνο τα βράδια, αλλά ακόμα και μέρα-μεσημέρι!

Καθώς είχε τα χέρια του μέσα στις τσέπες του παλτού του για να τα προστατεύει από το κρύο σκέφτηκε ότι η πόλη αυτή που τόσο αγαπάει είχε αρχίσει να γίνεται αφιλόξενη. Πριν από μια δεκαετία δεν ήταν έτσι. Θυμήθηκε πως όταν γυρνούσε από τα κλαμπ και τα μπαράκια ποτέ δεν ένιωσε φόβο ό,τι ώρα κι αν ήταν. Ή ίσως ήταν η άγνοια κινδύνου λόγω του νεαρού της ηλικίας του τότε;

Οι δρόμοι ήταν υγροί από τη βροχή που είχε ρίξει νωρίτερα και τα φώτα των δρόμων αντανακλούσαν στα λιμνάζοντα νερά εδώ κι εκεί. Καθώς πλησίαζε στο σπίτι του κοντοστάθηκε σε μια κολώνα και χάζεψε μια πολυκατοικία στην απέναντι μεριά της λεωφόρου. Τέτοια ώρα τα περισσότερα φώτα ήταν σβηστά και πολλά παντζούρια κατεβασμένα. Σε δυο-τρία διαμερίσματα κάποιες τηλεοράσεις παρέμεναν αναμμένες και οι εναλλαγές των εικόνων έκαναν τα αντικείμενα μέσα στα διαμερίσματα να χορεύουν. Άραγε οι ιδιοκτήτες τους είχαν αϋπνίες, ήταν ξενύχτηδες ή απλά είχαν αποκοιμηθεί μπροστά στη μικρή οθόνη; Άλλου ένα ψυγείο άνοιγε και φάνηκε το φως της πόρτας του καθώς μια κοπέλα πήγαινε να ξεγελάσει τη δίψα της.

Ένα ψυχρό αεράκι σήκωσε τα φύλλα που ήταν πεσμένα στο πεζοδρόμιο και ο Πέτρος ένιωσε ένα ρίγος, μια ανατριχίλα. Δεν ήταν η ώρα να κάθεται να παρατηρεί τις οικοδομές. Συνέχισε την πορεία του και σε δυο λεπτά βρισκόταν στην είσοδο του σπιτιού του. Καθώς γυρνούσε το κλειδί στην κλειδαρότρυπα η προσμονή του να μπει μέσα ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Με το που άνοιξε η πόρτα, η ζέστη τον πλημμύρισε και χαμογέλασε. Κρέμασε το παλτό του στην κρεμάστρα πίσω από την πόρτα και κατευθύνθηκε στο σαλόνι. Στον καναπέ την είχε πάρει ο ύπνος. Την φίλησε τρυφερά στο μέτωπο, τη σήκωσε και την έβαλε στο κρεβάτι τους. Φόρεσε τις πυτζάμες του και ξάπλωσε στο πλάι της, χαμογελώντας από ευτυχία!

Ήχοι ή χρώματα;

Η Αριάδνη καθόταν στο παγκάκι της παραλίας και αγνάντευε τη θάλασσα. Αν και τέλη Ιανουαρίου ο καιρός ήταν ανέλπιστα καλός και στον αέρα πλανιόταν μια μυρωδιά άνοιξης. Ήταν οι γνωστές αλκυονίδες μέρες και τέτοιες μέρες το σπίτι δεν την κρατούσε. Ήθελε να βρίσκεται στο πλακόστρωτο της παραλίας και κοιτώντας τη θάλασσα ένα αίσθημα γαλήνης την πλημμύριζε. Οι σκέψεις της, τα όποια προβλήματά της, η καθημερινότητα, φαίνονταν πολύ μακριά όταν βρισκόταν σ’αυτό το αγαπημένο της σημείο. Απλά το μυαλό της άδειαζε και ευχαριστιόταν το ελαφρύ αεράκι που φυσούσε το πρόσωπο και τα μαλλιά της.

Ξάφνου, είδε ένα νεαρό ζευγάρι να περπατάει μπροστά της και να μιλάει χαρούμενα με σήματα των χεριών. Το βλέμμα της καρφώθηκε επάνω τους για μια μόνο στιγμή, αλλά ο χρόνος για αυτή τη στιγμή πάγωσε! Ήταν σαν αυτή να ήταν μέρος μιας ταινίας και κάποιος είχε πατήσει την παύση σε όλα όσα συνέβαιναν γύρω της, εκτός από την ίδια. Ξαφνικά δεν υπήρχε ήχος… δεν ακούγονταν πια οι γλάροι, το θρόισμα των φύλλων στα δέντρα πίσω από το παγκάκι, ο παφλασμός των κυμάτων της θάλασσας, ο μακρινός ήχος των αυτοκινήτων από το δρόμο, τα γέλια των παιδιών που έπαιζαν στο διπλανό πάρκο, οι ρόδες των ποδηλάτων που έτρεχαν!

Εκείνη τη στιγμή η σκέψη της έφυγε ακόμα πιο μακριά… πώς θα ήταν όχι απλά να μην ακούει κανείς τους ήχους της πόλης ή της εξοχής αλλά να μην έχει ακούσει ποτέ ούτε ένα τραγούδι; Η μουσική ήταν η μεγάλη της αγάπη από νεαρή ηλικία, πάντοτε φρόντιζε να είναι ενήμερη για τις νέες επιτυχίες και λάτρευε από μικρή να χορεύει μέσα στο δωμάτιό της χοροπηδώντας στο πάτωμα και στο κρεβάτι της. Άλλες φορές πάλι αρεσκόταν στο να βάζει μελωδικές μπαλλάντες και να μελαγχολεί και να βουρκώνει και να εύχεται να γνωρίσει στο μέλλον τη μεγάλη αγάπη για την οποία μιλούσαν όλα αυτά τα ρομαντικά τραγούδια!

Με αυτές τις σκέψεις κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν είχε να διαλέξει ανάμεσα στα δύο θα προτιμούσε να είναι τυφλή παρά κουφή! Κι όμως την ώρα που το σκέφτηκε αυτό, το μετάνιωσε την ίδια στιγμή! Πώς θα ήταν δυνατόν να μη θαυμάζει το απέραντο μπλε της θάλασσας που τόσο αγαπάει; Να μην έχει δει ποτέ τα υπέροχα χρώματα του καλοκαιρινού ηλιοβασιλέματος; Να μην έχει απολαύσει την πανδαισία των αποχρώσεων μιας φθινοπωρινής ημέρας ή ενός λιβαδιού στις αρχές της άνοιξης; Όχι, η ακοή και η όραση είναι εξίσου σημαντικές, αν και μέσα της σε ένα ζυγό πάντα η ακοή θα έγερνε λίιιγο περισσότερο.

Το ζευγάρι προχώρησε συνεχίζοντας τη βόλτα του και ο χρόνος ξεπάγωσε. Το βλέμμα της χάθηκε και πάλι στον ορίζοντα που τη συγκεκριμένη μέρα ήταν απίστευτα καθαρός. Τα βουνά απέναντι διακρίνονταν περισσότερο από ποτέ, μέχρι και οι χιονισμένες τους κορυφές φαίνονταν πεντακάθαρες!

Το κινητό της δονήθηκε στη μέσα τσέπη του μπουφάν της. Όταν βρισκόταν στην παραλία δεν ήθελε να έχει ποτέ ήχο στο κινητό της, πίστευε ότι χαλούσε τη μαγεία της στιγμής, την ηρεμία που επικρατούσε δίπλα στη θάλασσα. Το έβγαλε από την τσέπη της και χαμογέλασε. Διαπίστωσε ότι η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι. «Είναι ώρα για φαγητό, έρχεσαι;». «Ναι, σε 5 λεπτά είμαι εκεί αγάπη μου!»

Ο Μυστηριώδης Mr Love

Ο Μυστηριώδης Mr Love είναι ένα θεατρικό έργο της Karoline Leach. Είδα στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας ότι θα το ανέβαζαν στο θέατρο Κολοσσαίον με τον Νίκο Ψαρρά και τη Νικολέτα Βλαβιανού και έσπευσα να αγοράσω εισιτήρια! Για να είμαι ειλικρινής ούτε την παράσταση γνώριζα ούτε και τη συγγραφέα. Εκτιμώ όμως τον Νίκο Ψαρρά ως ηθοποιό και σκέφτηκα ότι εφόσον το έργο ανεβαίνει για μόνο λίγες παραστάσεις ήταν καλή ευκαιρία να πάω στο θέατρο που τόσο αγαπώ!

Είχα διαβάσει τη μικρή περίληψη από το δελτίο τύπου σε διάφορα sites και περιοδικά που είχε ως εξής:

Ο Τζώρτζ Λαβ (Love), επαγγελματίας εραστής που αναζητά το κατάλληλο θύμα, και η Αδελαΐδα Πίντσιν, μια ασήμαντη καπελού που περιμένει τον πρίγκιπα του παραμυθιού, θα συναντηθούν τυχαία μια βροχερή μέρα του Οκτώβρη και η συνάντηση αυτή θ’ αλλάξει όλη τους τη ζωή. Ποιος θα υπερισχύσει τελικά σ'αυτό το αιώνιο και αρχετυπικό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι; Του αρσενικού με το θηλυκό;

Εντάξει, η υπόθεση φαινόταν ωραία, αλλά δεν περίμενα σε καμιά περίπτωση να μου αρέσει μια παράσταση για την οποία δεν είχα ακούσει ποτέ τίποτα τόσο πολύ!

Πρόκειται για ένα έργο γεμάτο ανατροπές. Η ιστορία μας διαδραματίζεται το 1910, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να διαδραματίζεται σε οποιαδήποτε εποχή, ακόμα και σήμερα.

Η σκηνοθεσία είναι ευρηματική. Από την αριστερή μεριά έχουμε το μαγαζί με τα καπέλα και από τη δεξιά μεριά της σκηνής το σπίτι του Mr Love. Η παράσταση ξεκινάει με τον Mr Love μέσα στο σπίτι του να μας λέει μερικά λόγια για τον εαυτό του και το ίδιο να πράττει και η Αδελαϊδα στον τόπο εργασίας της. Οι δύο μονόλογοι - αν και γίνονται εναλλάξ - κρατούν αρκετή ώρα και στην αρχή φοβήθηκα μήπως πάει όλη η ιστορία έτσι, σαν διήγηση, αλλά ευτυχώς δεν ήταν έτσι. Ήταν απαραίτηση εισαγωγή για την περαιτέρω πλοκή.

Οι δύο ήρωές μας συναντιούνται όπως λέει η περίληψη μια μέρα του Οκτώβρη στο Λονδίνο. Ο Mr Love είναι ένας "απατεώνας εραστής", ένας γόης που τάζει γάμους σε νεαρές κοπέλες και μόλις παίρνει τα λεφτά τους γίνεται καπνός. Η Αδελαΐδα είναι μια φτωχή κατασκευάστρια καπέλων της οποίας η θεία έχει πεθάνει και της έχει αφήσει 50 λίρες και μια πολύτιμη καρφίτσα. Όταν οι δυό τους θα συναντηθούν, η Αδελαΐδα θα είναι αρχικά ένα ακόμα θύμα για τον Mr Love. Μετά το διάλειμμα όμως θα έρθει η ανατροπή. Μήπως ο Mr Love βρήκε το δάσκαλό του; Πραγματικά μετά το διάλειμμα η ένταση κορυφώνεται και βλέπουμε τη μία στιγμή τον Mr Love να'χει το πάνω χέρι και την επόμενη την Αδελαΐδα! Δε θα πω περισσότερα γιατί αξίζει πραγματικά να δει κάποιος την παράσταση, την προτείνω χωρίς την παραμικρή αμφιβολία!

Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στο κείμενο είναι ότι ενώ οι δύο χαρακτήρες μιλούν μεταξύ τους, μας λένε σε μορφή αφήγησης την γνώμη που έχουν για τον άλλο. Πχ η Αδελαΐδα από τη μεριά της πιστεύει ότι ο Mr Love είναι τρελαμένος μαζί της, αλλά εκείνη τη στιγμή ακούμε τη σκέψη του Mr Love από τα χείλη του! Αυτό ήταν ξεκαρδιστικό και μεγάλο εύρημα από τη συγγραφέα που έφερνε σίγουρο γέλιο!

Ο Νίκος Ψαρράς είναι εκπληκτικός στο συγκεκριμένο ρόλο και του πάει γάντι! Πιστεύω δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Η Νικολέτα Βλαβιανού μου φαινόταν πριν πάω να δω την παράσταση περίεργη επιλογή για να σταθεί δίπλα στον Νίκο Ψαρρά, αλλά τελικά με ενθουσίασε εξίσου, έπαιζε πολύ ωραία! Την είχα στο μυαλό μου ακόμα στο ρόλο στο Χάι Ροκ για αυτό κυρίως με ξένιζε, αλλά τελικά πήγαινε και σε εκείνη ο ρόλος κουτί!

Πίσω στα καμαρίνια...

Αυτό που έχω να πω είναι ότι ο Νίκος Ψαρράς ίσως είναι ο πιο απλός, προσγειωμένος και φιλικός ηθοποιός που έχω συναντήσει στα καμαρίνια. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα τόσο άνετα να μιλάω με κάποιον ηθοποιό. Παρά το γεγονός ότι στη σκηνή είχε παίξει πριν από λίγο έναν ρόλο που είχε ένταση και οι ανάγκες του οποίου απαιτούσαν πολλή κίνηση πάνω στο θεατρικό σανίδι ήταν πολύ πρόσχαρος και είχε όρεξη να μιλήσει μαζί μας και να βγάλουμε και μια φωτογραφία μαζί!

Πιστεύω - το έχω ξαναπεί - ότι για τον ηθοποιό είναι μια επιβράβευση να πηγαίνεις στα καμαρίνια και να τον συγχαρείς. Σε πολλούς που το λέω ότι πηγαίνω στα καμαρίνια όταν μου αρέσει η παράσταση το θεωρούν παιδικό, αλλά δεν το βλέπω έτσι, και πιστεύω ότι οι ηθοποιοί το χαίρονται!

Με τη Νικολέτα Βλαβιανού δε μίλησα τόσο πολύ γιατί είχε περάσει η ώρα. Απλά τη συνεχάρη και έφυγα για να τους αφήσω να ξεκουραστούν.

Ξέρω ότι η παράσταση θα μείνει στη Θεσσαλονίκη για ακόμα μια εβδομάδα. Την άλλη Παρασκευή μάλιστα θα υπάρξει η κανονική παράσταση στις 9:00 το βράδυ και μετά μια μεταμεσονύχτια (!) το οποίο δεν το'χω ξαναακούσει στο θέατρο!

Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη το θέατρο αργεί. Οι παραστάσεις είναι λίγες και το εισιτήριο στοιχίζει μόνο 20 ευρώ (15 το φοιτητικό) οπότε αξίζει να πάτε και να μην τη χάσετε!

Μετά από τη Θεσσαλονίκη η παράσταση θα μεταφερθεί και σ'άλλες πόλεις της Ελλάδας (δε γνωρίζω ποιές συγκεκριμένα), στην Αθήνα και στην Κύπρο.

Καλή διασκέδαση στους θεατρόφιλους! :)