Στο μπλογκ μου, από τότε που το άνοιξα, έδινα περισσότερο βάση στην καταγραφή των ταξιδιών μας, στον σχολιασμό σειρών ή ταινιών ή στην ανάρτηση τραγουδιών, σε πράγματα δηλαδή που με ενδιαφέρουν.
Σπανίως έκανα και πιο προσωπικές αναρτήσεις. Από τότε όμως που το Google ένωσε τα blogs με τα πραγματικά προφίλ και η ανωνυμία λίγο ως πολύ χάθηκε νιώθω ότι άθελα ή ηθελημένα αυτολογοκρίνομαι. Κατά καιρούς έχω αρχίσει να γράφω κάποια ποστ αλλά στη σκέψη ότι μπορεί να τα διαβάσουν άτομα που με ξέρουν in real life που λέμε, με έκανε να τα σβήσω και να μην τα δημοσιεύσω ποτέ.
Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω μια ανάρτηση, προσωπική μεν αλλά ίσως λίγο πιο ήπια από αυτή που αρχικά σκεφτόμουν.
Διαβάζω συχνά από άλλες μπλόγκερς για την στενή σχέση που έχουν με τη μητέρα τους και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι νιώθω μια μικρή ζήλια. Από την ώρα που έγινα και εγώ μητέρα έχω αντιληφθεί πολλά πράγματα που μικρότερη τα θεωρούσα δεδομένα και πίστευα ότι όλες οι οικογένειες είναι όπως και η δική μου. Η μητέρα μου από μικρή ήταν εργασιομανής και εξακολουθεί να είναι. Χωρίς υπερβολή δεν έχω ούτε μία ανάμνηση από την παιδική μου ηλικία που η μητέρα μου να έπαιξε μαζί μου! Ούτε μία!
Ομοίως και η γιαγιά μου (η μαμά της μαμάς μου) ήταν κοινωνική με τις παρέες της και ποτέ δεν βίωσα την εικόνα της γιαγιάς όπως την περιγράφουν πολλοί. Ποτέ δεν μου διάβασε παραμύθια, ποτέ δεν μου είπε ιστορίες. Όσο για τους γονείς του μπαμπά μου ήταν λίγο πιο αυστηροί και απόμακροι και δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί τους.
Από μικρή αγαπούσα πολύ τα παιδιά. Θα με δείτε σε φωτογραφίες σε ηλικία τέλη δημοτικού και στο γυμνάσιο να είμαι όλο αγκαλιά με μωρά όταν βρισκόμουν σε σπίτι που είχε βρέφη!
Επομένως όταν έκανα το δικό μου παιδί ήρθε η απόλυτη ευτυχία! Μπορεί σε πολλούς αυτό που θα πω να φανεί υπερβολικό αλλά αυτός είναι ο ρόλος που υποσυνείδητα αναζητούσα σε όλη μου τη ζωή! Ποτέ δεν ένιωσα να έχω επαγγελματικές φιλοδοξίες, να ξεκινήσω από κάπου και να ανέλθω επαγγελματικά. Προς θεού, δεν κατηγορώ ούτε κατακρίνω όσους έχουν τέτοιες φιλοδοξίες, καθένας κάνει τις επιλογές του. Εγώ αυτό που ήθελα πάντα πραγματικά είναι να είμαι 100% εκεί για το παιδί μου! Και το χαίρομαι και το απολαμβάνω στο ακέραιο!
Κάθε φορά που κάποιος συναντάει για πρώτη φορά τη μικρή απορεί "πάντα τόσο ήσυχη είναι;" Και η απάντηση είναι πάντα θετική. Είναι ήρεμη γιατί είναι γεμάτη από αγάπη. Παίζουμε μαζί, της μαθαίνω πολλά πράγματα αλλά είναι και ανεξάρτητη. Ξέρει ότι όταν θα έχω κάποια δουλειά να κάνω θα απασχοληθεί μόνη της με κάτι άλλο (ζωγραφική, παιχνίδια, ή κάποιο επεισόδιο από την Ντόρα ή το κλαμπ του Μίκυ).
Η μητέρα μου φυσικά και δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Η μέρα μου είναι μονίμως γεμάτη με δουλειές του σπιτιού. Το πρωί την πηγαίνω στο νηπιαγωγείο και μέχρι να γίνει 1:00 για να πάω να την πάρω δεν καταλαβαίνω πότε πέρασε η ώρα!
Λυπάμαι που και εκείνη με τη σειρά της δεν θα βιώσει από τη μαμά μου την εικόνα της κλασσικής γιαγιάς. Χαίρομαι όμως που έχει εμένα και είμαστε κολλητούλες και περνάμε τόσο όμορφα παρέα!
Δεν ξέρω που ήθελα να καταλήξω με αυτήν εδώ την ανάρτηση, ένιωθα όμως εδώ και καιρό την ανάγκη να την κάνω!
Σας ευχαριστώ αν μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε αυτό εδώ το ποστ! Καλή σας μέρα και καλή εβδομάδα! :)
No comments:
Post a Comment