Ώρα 3:30 πμ. Η μικρή μόλις ξύπνησε και αφού την τάισα και ξάπλωσε ανάμεσά μας, από το πουθενά μου ήρθε ιδέα για νέα ανάρτηση!
Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω απλά μια πρόταση στο Facebook, μετά το ξανασκέφτηκα όμως και είπα δεν το κάνω καλύτερα ανάρτηση στο μπλογκ μου που είναι πεσμένα τα πράγματα; Άνοιξα λοιπόν το notes στο κινητό μου και γράφω αυτές εδώ τις γραμμές...
Σκέφτηκα λοιπόν ότι ένα από τα πολλά πλεονεκτήματα του να παρακολουθείς μια ταινία στο σπίτι είναι ότι μετά τους τίτλους τέλους έχεις την υπομονή να συζητήσεις την ταινία ενώ οι τίτλοι κυλούν και την χαρά να ανακαλύπτεις συχνά ανάμεσα στους τίτλους αυτούς κρυμμένες σκηνές! Θυμάμαι μικρότερη όταν ήμουν και πηγαίναμε στον κινηματογράφο, οι συνήθειες ήταν διαφορετικές. Και τότε καθόμασταν στην αίθουσα μετά το πέρας της ταινίας και παρακολουθούσαμε με υπομονή τους τίτλους τέλους και τα φώτα στην αίθουσα δεν ανάβαν παρά μόνο όταν αυτοί είχαν ολοκληρωθεί! Ελάχιστοι ήταν οι βιαστικοί που σηκώνονταν να φύγουν πριν τελειώσουν οι τίτλοι τέλους! Υπήρχε σεβασμός! Συχνά δε, εγώ προσμονούσα περισσότερο τους τίτλους αυτούς, καθώς περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω κάποιο αγαπημένο τραγούδι που πλαισίωνε το soundtrack της ταινίας! Όπως για παράδειγμα στην ταινία Don Juan DeMarco με τον Johnny Depp (πω πω πού την θυμήθηκα μέσα στα ξημερώματα, χαχα!) όπου ήξερα ότι στο OST ακούγεται το λατρεμένο Have You Really Ever Loved A Woman του Bryan Adams που όμως κατά τη διάρκεια της ταινίας ακουγόταν σαν μουσικό χαλί μόνο ως μελωδία σε κάποιες σκηνές και ακούστηκε το κανονικό τραγούδι μόνο όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους! Και άξιζε η προσμονή όσο τίποτα!
Bryan Adams - Have You Ever Really Loved A Woman
Αντιθέτως, ακόμα και να υπάρχει κάποιο τραγούδι που ακούγεται κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους, πλέον στα σινεμά τα φώτα ανάβουν με το που θα εμφανιστεί η πρώτη γραμμή των τίτλων και έτσι η μαγεία διαλύεται στη στιγμή! Όλοι πλέον σηκώνονται αμέσως για να αδειάσει η αίθουσα και δευτερόλεπτα μετά οι τίτλοι τέλους σβήνουν χωρίς καν να ολοκληρωθούν για να ετοιμαστεί η επόμενη προβολή της ταινίας!
Και σκέφτομαι... Πότε γίνανε πια τόσο βιαστικοί; Πώς άλλαξαν έτσι οι συνήθειες;
Σίγουρα η εμπειρία του να παρακολουθείς μια ταινία στην σκοτεινή αίθουσα ενός κινηματογράφου δεν συγκρίνεται με το να την βλέπεις από τον καναπέ του σπιτιού σου, αλλά επειδή πια το "σπορ" έχει γίνει αρκετά ακριβό (τα θέλεις τα 20 ευρώ για δυο άτομα) και επειδή μπορεί να παρακολουθήσεις και "πατάτα" και να τα κλαις, προτιμώ τη λύση της ταινίας στο σπίτι. Στο σινεμά θα πάω να δω πια μόνο κάτι που θα ξέρω ότι αξίζει, κάτι φαντασμαγορικό, με εντυπωσιακά εφέ ή φωτογραφία (όπως πχ ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών).
Ευτυχώς τελευταία δεν έχει υπάρξει κάποια ταινία που να θέλησα να δω στο σινεμά, καθώς λόγω και της μικρούλας είναι αδύνατον να πάμε. Εξάλλου είναι τόσες οι αμερικάνικες σειρές που παρακολουθούμε που το όποιο κενό καλύπτεται και με το παραπάνω! Έχουμε ξεκινήσει και κάποιες καινούριες για τις οποίες δε βρήκα χρόνο να γράψω εδώ! Επιφυλάσσομαι (γιατί δεν ξέρω αν και πότε θα βρω χρόνο).
Γενικώς, προτιμώ τελευταία να απολαμβάνω ταινίες από τον καναπέ του σπιτιού μας με σπιτικά ποπ κορν, χεχε!
Γενικώς, προτιμώ τελευταία να απολαμβάνω ταινίες από τον καναπέ του σπιτιού μας με σπιτικά ποπ κορν, χεχε!
Αναμένω τα σχόλιά σας για το θέμα του συγκεκριμένου ποστ! :)
