Αντίο γειτονίτσα μου!

Είναι ωραία η αίσθηση ότι ανήκεις κάπου. Ακόμα και στο κέντρο μιας πόλης να μένεις μπορεί να έχεις την αίσθηση σαν να είσαι σε χωριό αν γνωρίζεις και σε γνωρίζουν αυτοί που μένουν κοντά σου. 

Ανέκαθεν έμενα στην ανατολική Θεσσαλονίκη, στην περιοχή της Ανάληψης. Όταν για πρώτη φορά μετακομίσαμε στα προάστια πήγαινα πρώτη λυκείου και δεν μπορούσα με τίποτα να συνηθίσω αυτήν την αλλαγή. Εκεί που πήγαμε δεν υπήρχε γειτονιά και για να πας οπουδήποτε χρειαζόταν αυτοκίνητο, εξαρτιόμουν άρα λοιπόν αποκλειστικά από τους γονείς μου για τις μετακινήσεις μου! :-/

Το καλό ήταν που επέμενα και το πατρικό μου δεν το πουλήσαμε. Οι συγκυρίες το έφεραν έτσι ώστε μετά από μερικά χρόνια η μητέρα μου το μετέτρεψε σε επαγγελματική στέγη και εκεί εργάζομαι τα τελευταία δέκα χρόνια. Επομένως όταν πηγαίνω στη δουλειά, ο χώρος μου είναι τόσο οικίος που είναι σαν να πηγαίνω στο σπίτι μου, αφού εκεί ουσιαστικά πηγαίνω! 

Το 2007, ένα χρόνο πριν παντρευτούμε, βρήκαμε με τον άντρα μου το διαμέρισμα που μένουμε μέχρι και σήμερα. Δύο στενά από το πατρικό μου! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Ξαναγύρισα στη γειτονίτσα μου! 

Περπατούσα στο δρόμο και με χαιρετούσε ο ανθοπώλης που με ξέρει από μικρό κοριτσάκι, το παλικάρι στο βιβλιοπωλείο, η κυρία στο ζαχαροπλαστείο, ο φωτογράφος, η φουρνάρισσα... Είναι πολύ ωραία αυτή η αίσθηση της γειτονιάς!

Γενικώς σαν άτομο είμαι συναισθηματικό και δένομαι με τους χώρους και τα πράγματα. Αν χάσω κάτι στενοχωριέμαι πολύ. 

Η φωλίτσα μας ως τώρα μας εξυπηρετούσε πάρα πολύ. Πήγαινα στη δουλειά με τα πόδια, το αυτοκίνητο πολύ σπάνια το κινούσαμε. Επιπλέον είχα στα πόδια μου τα πάντα: σουπερμάρκετ, τράπεζες, βιβλιοπωλεία, ζαχαροπλαστεία, τα πάντα σε απόσταση αναπνοής. Ξεχνούσα κάτι, τσουπ έβαζα τα παπουτσάκια μου και κατέβαινα να το πάρω. Μεγάλη ευκολία!

Τώρα με την μπεμπούλα όμως τα πράγματα άλλαξαν! Η φωλίτσα μας πια δεν μας χωράει, και το μωρό θα χρειαστεί σίγουρα το δικό του δωμάτιο. Τα ζυγίσαμε πολύ, τα συζητήσαμε διεξοδικά και αφού είδαμε ότι τα ενοίκια στην περιοχή μας είναι πανάκριβα, αποφασίσαμε να.... πάρουμε τα βουνά. Ως κορίτσι της θάλασσας θα μου λείψει αυτή η αμεσότητα που είχα στην παραλία, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Τον επόμενο μήνα κατά πάσα πιθανότητα θα μετακομίσουμε στα βόρεια του νομού. Θα χρειάζεται να παίρνω πλέον το αυτοκίνητο για να έρχομαι στη δουλειά, αλλά όταν θα γυρνάω στο σπίτι δεν θα έχω πια το άγχος του παρκαρίσματος. 

Την προηγούμενη Κυριακή που γυρίσαμε από μια βόλτα, φτάσαμε στο σπίτι στις 5:30 το απόγευμα και βρήκαμε να παρκάρουμε στις 6:30!!! Μια ώρα με το ρολόι γυρνούσαμε γύρω γύρω!

Το καλό είναι ότι στο νέο σπίτι η μπέμπα θα έχει τον δικό της χώρο, που είναι πολύ σημαντικό και θα έχει επίσης και καθαρό αέρα!

Από την άλλη εγώ τη γειτονιά μου δε θα τη χάσω τελείως, καθώς θα κατεβαίνω για τη δουλειά, αλλά δε θα είναι το ίδιο πράγμα!

This used to be my playground που τραγουδούσε και η Madonna:

Θα κλείσω αυτήν την ανάρτηση με τον στίχο ενός άλλου αγαπημένου μου τραγουδιού, του "Ain't No Sunshine" που λέει "this house just ain't no home, anytime she goes away". Τι κρίμα να μην έχουμε στα ελληνικά δύο λέξεις όπως και στα αγγλικά (house και home). Όπως και να'χει εύχομαι το νέο μας house (σπίτι) να γίνει γρήγορα home (σπιτικό). Το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη και από αυτήν έχουμε άφθονη! :)