Welcome Home Baby Girl!

Η κουβερτούλα της! :)

Αυτήν την ανάρτηση είχα σκοπό να την κάνω την Τετάρτη! Σήμερα είναι Δευτέρα και ούτε που έχω καταλάβει για πότε πέρασαν έξι μέρες! Έτσι γίνεται όταν φέρνεις το νεογέννητο στο σπίτι!

Το προηγούμενο Σάββατο λοιπόν, 3 Νοεμβρίου 2012, ήρθε στον κόσμο η μπέμπα μου. Γεννήθηκε 3410 γραμμάρια και 50,5 εκατοστά! Μπόλικο μαύρο μαλλάκι και σκούρα μπλε μάτια όπως η μαμά της! Όλοι στην κλινική έλεγαν τι κούκλα που είναι! Το καλό της καισαρικής είναι ότι τα μωράκια δεν ταλαιπωρούνται και έχει ένα δερματάκι τόσο απαλό!!

Τρεις μέρες μετά τη γέννα της μας άφησε άφωνους! Ενώ την έφεραν στην αγκαλίτσα μου, έβγαλε μια κραυγή "μααα-μαααα"!!! Μάρτυρες οι άλλες δύο κοπέλες που ήταν στο δωμάτιο μαζί μου και έμειναν με ανοιχτό το στόμα!

Γυρίσαμε στο σπίτι την Τετάρτη και έκτοτε έχουμε γίνει ολίγον τι σαν ζόμπι, καθώς το βράδυ ζητάει συνεχώς να φάει. Το πρώτο βράδυ ζητούσε κάθε μία ώρα, το δεύτερο κάθε 2, και χθες καταφέραμε να αντέχει για 3 ώρες. Ευτυχώς είναι πολύ ήσυχη, μόνο όταν πεινάει διαμαρτύρεται.

Η εγκυμοσύνη μου σε γενικές γραμμές ήταν πολύ καλή. Καμία σχέση με άλλες που έχουν επιπλοκές και αναγκάζονται να μείνουν καθηλωμένες στο κρεββάτι. Όλο το καλοκαίρι έκανα κανονικά καθημερινά μπάνια στη θάλασσα και το απήλαυσα πολύ. Το μόνο κακό ήταν ότι στην αλλαγή κάθε μήνα είχα πολλούς εμετούς (όσους δεν είχα κάνει σε όλη μου τη ζωή τους έκανα μέσα σε 9 μήνες - πολύ δύσκολο), και το ίδιο συνέβη και το τελευταίο 20ήμερο πριν γεννήσω. Αυτό συνεπάγεται ελάχιστη όρεξη για φαγητό και ελάχιστο ύπνο. Συνολικά κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης πήρα 6 κιλά από τα οποία τις 2 τελευταίες εβδομάδες έχασα τα 2. Τώρα είμαι πια 3 κιλά λιγότερο από ό,τι ήμουν πριν μείνω έγκυος. 

Φυσικά αυτή η ταλαιπωρία δεν ξεχνιέται, αλλά παίρνοντας το μωρό στην αγκαλιά λες ότι άξιζε τον κόπο! Η μικρή μας έχει τρελάνει κανονικά, είμαστε δύο χαζογονείς όσο δεν πάει. Πλέον τα ωράριά μας ακολουθούν τα δικά της, μέχρι να βρει τον ρυθμό της!

Καλωσήρθες λοιπόν στο σπίτι μπεμπούλα! Να ξέρεις ότι η μαμά και ο μπαμπάς σε λατρεύουν! :)

ΥΓ. Κάθε φορά που την έφερναν στην κλινική και τη θήλαζα, μετά όταν αποκοιμιόταν της τραγουδούσα "Το Κορίτσι Μου Κοιμάται" του Γιάννη Σαββιδάκη και πολύ συγκινιόμουν! Της το αφιερώνω μέσα από την καρδιά μου! Ακόμα και τώρα που το ακούω βουρκώνω!

Στίχοι / Lyrics:

Άρχισε να πέφτει η βραδιά
κι έγειρε πάνω μου γλυκά
κι είν΄ τα μάτια της κλειστά
όνειρο θα βλέπει και γελά.

Μη, σας λέω, μη μιλάτε
το κορίτσι μου κοιμάται
μέσα στη δικιά μου αγκαλιά
να'μουν λέει ταξιδιώτης
στο γαλάζιο τ'όνειρό της
να'ξερα τι βλέπει και γελά.

Μοιάζει η νύχτα θάλασσα πλατιά
κι έχω την πανσέληνο αγκαλιά
κι είναι όλα αληθινά
και τ'αστέρια κι η ακρογιαλιά.

Μη, σας λέω, μη μιλάτε
το κορίτσι μου κοιμάται
μέσα στη δικιά μου αγκαλιά
να'μουν λέει ταξιδιώτης
στο γαλάζιο τ'όνειρό της
να'ξερα τι βλέπει και γελά.