Paris - Louvre

Ακριβώς μετά την επίσκεψή μας στο ανάκτορο των Βερσαλλιών, σειρά είχε το Λούβρο, το διασημότερο μουσείο στον κόσμο.

Το συγκεκριμένο μουσείο έχει άπειρα εκθέματα και για να το δεις ολόκληρο θέλεις χωρίς υπερβολή μήνες! Όταν είχα πάει μικρότερη είχαμε δει την πτέρυγα με τα ελληνικά και τα αιγυπτιακά εκθέματα, καθώς και κάποιους διάσημους πίνακες. Δυστυχώς στο ταξίδι αυτό δε μας πήγαν στα αιγυπτιακά καθώς είχαμε μετά δώρο κρουαζιέρα στο Σηκουάνα και ο χρόνος ήταν περιορισμένος.

Το Λούβρο το επισκέπτονται οι περισσότεροι τουρίστες για να δουν κυρίως τρεις "μεγάλες" γυναίκες: την Αφροδίτη της Μήλου, τη Νίκη της Σαμοθράκης και την Μόνα Λίζα! Δύο στις τρεις Ελληνίδες! :)

Είμαστε στη δεύτερη μέρα της πενθήμερης εκδρομής μας και όπως κάθε απόγευμα ο καιρός είναι συννεφιασμένος και ρίχνει που και που και ένα ψιλόβροχο. Την τελευταία μέρα όμως που είχαμε ελεύθερο χρόνο πήγαμε ξανά έξω από το μουσείο το πρωί για να βγάλουμε με την ησυχία μας μερικές φωτογραφίες γύρω από τις γυάλινες πυραμίδες. Ευτυχώς ο καιρός τότε στάθηκε σύμμαχός μας και βγήκαν πιο καλές! Οι δύο πρώτες φωτογραφίες είναι από την δεύτερη μέρα, ενώ οι υπόλοιπες από την τελευταία:

Όπως προείπα το Λούβρο είναι τεράστιο! Βρίσκεται ακριβώς στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα και έχει το σχήμα ενός πολύ μεγάλου Π. Αρχικά ήταν και αυτό παλάτι. Ο Λουδοβίκος ο 14ος ήταν αυτός που αποφάσισε να κάνει το 1682 κύρια κατοικία του το ανάκτορο των Βερσαλλιών αφήνοντας το Λούβρο σαν ένα χώρο όπου φυλασσόταν η βασιλική συλλογή που περιελάμβανε μεταξύ άλλων αρχαία γλυπτά.

 L'Arc de Triomphe du Carrousel, η Αψίδα του Θριάμβου του Καρουζέλ δηλαδή που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία χτίστηκε μεταξύ 1806 και 1808 ως μνημείο για τις νίκες του Ναπολέοντα. Έχει 19 μέτρα ύψος, κάτι λιγότερο από το μισό της Αψίδας του Θριάμβου στο Etoile. 

Η μεγάλη γυάλινη πυραμίδα προστέθηκε το 1989 επί Μιτεράν. Πολλοί την κατέκριναν τότε, καθώς προφανώς ήταν μια πολύ μοντέρνα προσθήκη που δεν ταίριαζε καθόλου με τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του παλατιού-μουσείου, αλλά από τότε έχει γίνει άλλο ένα σήμα κατατεθέν του Παρισιού! Αν δεν είχε δημιουργηθεί η πυραμίδα, στην οποία υπάρχει και μια από τις κύριες εισόδους του μουσείου, το Λούβρο θα ήταν ακόμα ένα κτίριο του μεσαίωνα. Σίγουρα δίνει μια διαφορετική προοπτική στο χώρο της μεγάλης πλατείας!

Εδώ διακρίνεται και η μικρότερη γυάλινη πυραμίδα που βρίσκεται δίπλα στη μεγάλη. 

 Τα συντριβάνια λειτουργούν όλο το χρόνο. Φυσικά το καλοκαίρι με τον γαλανό ουρανό οι φωτογραφίες βγαίνουν πολύ πιο όμορφες. Ωστόσο οι δύο παραπάνω μου άρεσαν πολύ όπως βγήκαν, με τον ήλιο απέναντι να λαμπυρίζει στο νερό! :)

 Μια ματιά στο εσωτερικό του μουσείου από μια γυάλινη τζαμαρία από έξω.

Τα πανό που είναι κρεμασμένα δηλώνουν κάποιες έκτακτες εκθέσεις ή παρουσιάσεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στο μουσείο. Φυσικά για να τις επισκεφθεί κανείς χρειάζεται να πληρώσει επιπλέον ειδικό εισιτήριο. Τις μέρες που βρεθήκαμε εμείς υπήρχε και η ειδική έκθεση με εκθέματα από τη Μακεδονία:

Η είσοδος του Μουσείου είναι υπόγεια και εκεί συναντάμε και την αντεστραμένη πυραμίδα, που έγινε ιδιαίτερα διάσημη από τον Κώδικα Ντα Βίντσι του Νταν Μπράουν:

Αυτό που με εξέπληξε είναι ότι όλο το υπόγειο μέρος της εισόδου του Μουσείου έχει εμπορευματοποιηθεί εντελώς και υπάρχουν καταστήματα που πριν από 15 χρόνια δεν υπήρχαν! Μεταξύ των άλλων συναντάμε Apple Store, ένα μαγαζί της Comédie Française, μια παραδοσιακή καφετέρια "Mariage Frères" και πολλά άλλα...

Μαγαζί με σουβενίρ με διάφορα αντικείμενα που απεικονίζουν τη Μόνα Λίζα, μεταξύ των άλλων και ένας κύβος του Ρούμπικ!!

Εδώ παρατηρούμε στο κάτω μέρος της μεγάλης πυραμίδας ένα περίεργο δημιούργημα. Η στριφογυριστή σκάλα που βλέπετε δε στηρίζεται πουθενά, ενώ ο στρογγυλός κύλινδρος στη μέση είναι ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει!!!


Και περνάμε στο εσωτερικό του μουσείου για να θαυμάσουμε κυρίως τα ελληνικά εκθέματα. 

 Μπαίνοντας στην πρώτη αίθουσα της ελληνικής πτέρυγας δίπλα στην πόρτα συναντάμε τα τέσσερα αυτά αγάλματα που σύμφωνα με την ξεναγό μας έχουν ονομάσει αυθαίρετα "Καρυάτιδες", απλά επειδή θυμίζουν τις Καρυάτιδες του Παρθενώνα.

Πρώτο περίεργο άγαλμα είναι το παρακάτω. Αν προσέξετε τις δύο φωτογραφίες θα διαπιστώσετε ότι το συγκεκριμένο γλυπτό διαθέτει τα χαρακτηριστικά και των δύο φύλων. Πρόκειται για τον "Ερμαφρόδιτο" που φιλοτέχνησε ο Μποργκέζε. Για την ιστορία, ο Ερμαφρόδιτος ήταν γιος του Ερμή και της Αφροδίτης (εξού και το όνομα). Αν και γεννήθηκε κανονικά ως αγόρι, σύμφωνα με τη μυθολογία ενώθηκε σε ένα σώμα με τη Νύμφη Σαλμακίδα η οποία τον ερωτεύτηκε και ζήτησε από τους θεούς να μην τον αποχωριστεί ποτέ! Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

 Εδώ η Άρτεμις, θεά του κυνηγιού, μαζί με ένα ελάφι. Πρόκειται για ρωμαϊκό αντίγραφο.

Και φτάνουμε αισίως σε ένα από τα σημαντικότερα αγάλματα του Λούβρου: την Αφροδίτη της Μήλου. Το συγκεκριμένο άγαλμα βρέθηκε από έναν αγρότη στη Μήλο το 1820 και ένα χρόνο αργότερα ήταν στην κατοχή του Λούβρου! Το άγαλμα έχει ύψος 2,02 μέτρα, χρονολογείται γύρω στο 100 π.Χ. και είναι κατασκευασμένο από παριανό μάρμαρο. Δεν είναι σίγουρο ποιός είναι ο δημιουργός του, έχει ωστόσο ενδιαφέρον να διαβάσετε την ιστορία για το πώς ακριβώς βρέθηκε και για το πώς κατέληξε στο Παρίσι. Θεωρείται από τα πιο όμορφα αγάλματα, που εκθειάζουν τη γυναικεία ομορφιά και όντως η κλίση του σώματος και οι επιμέρους λεπτομέρειες είναι εντυπωσιακές και δεν μπορούν παρά να κάνουν τον επισκέπτη να κοντοσταθεί και να το θαυμάσει!

Προχωρώντας μέσα στο μουσείο τράβηξα κάποιες φωτογραφίες από τις χρυσές οροφές με τα διάφορα αγάλματα, προφανώς διακόσμηση που υπάρχει από τότε που το Λούβρο ήταν ανάκτορο:

Εδώ τα λόγια είναι περιττά! Αναμφισβήτητα το πιο φωτογραφημένο άγαλμα του Λούβρου: η Νίκη της Σαμοθράκης! Και το δικό μου αγαπημένο! Ανεβαίνοντας τη μεγάλη σκάλα και βλέποντάς το απέναντί σου να στέκει μεγαλοπρεπές δεν μπορείς παρά να κοντοσταθείς και να κρατήσεις την αναπνοή σου για μια στιγμή!

Το άγαλμα αναπαριστά τη φτερωτή θεά Νίκη και εκτίθεται στο Λούβρο από το 1884. Στη βάση του αγάλματος ο τεράστιος όγκος αναπαριστούσε την πλώρη ενός πλοίου. Είναι και αυτή κατασκευασμένη με παριανό μάρμαρο όπως και η Αφροδίτη της Μήλου.

Το άγαλμα έχει ύψος 3,28 μέτρα μαζί με τα φτερά και βρέθηκε σε ναό της Σαμοθράκης. Χρονολογείται μεταξύ 220 και 190 π.Χ. 

Ανεβαίνοντας τη μεγάλη σκάλα γίνεται πραγματικά συνωστισμός καθώς όλος ο κόσμος κοντοστέκεται για να τη φωτογραφίσει! Το καλύτερο όμως κατά τη γνώμη μου είναι να την βγάλεις από το πλάι, που φαίνεται καλύτερα και η βάση του πλοίου.

Για τη στάση των χεριών της έχουν γίνει διάφορες εικασίες. Σ'αυτήν την φωτογραφία μπορείτε να δείτε μια από τις υποθέσεις διατυπωμένη από τον Otto Benndorf.

Επόμενη αίθουσα που επισκεπτόμαστε είναι μια απέραντι γκαλερί με διάσημους πίνακες:

Άγαλμα του θεού Άρη. 

Ο πιο φωτογραφημένος πίνακας του κόσμου, η Mona Lisa του Da Vinci. Πανικός κυριολεκτικά! Παλιότερα τον πίνακα τον είχαν σε έναν από τους πλαϊνούς τοίχους, ανάμεσα σε άλλους πίνακες (εκεί τον είχα πρωτοδεί και εγώ), ενώ εδώ και μερικά χρόνια έχουν φτιάξει αυτόν τον ξεχωριστό τοίχο όπου εκθέτεται προστατευόμενη από ειδικό τζάμι για να κρατάει τον πίνακα σε συγκεκριμένη θερμοκρασία και να μη χαλάσει. 

 Ο μόνος τρόπος να φωτογραφίσεις την Τζοκόντα είναι από μακριά με ζουμ, αδύνατον να προσεγγίσεις! Σίγουρα πρόκειται για έναν πίνακα που έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις και εικασίες και έχουν γραφτεί εκατομμύρια σειρές σε έρευνες, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι λίγο υπερτιμημένος, υπάρχουν αναμφισβήτητα πολλοί πιο ενδιαφέροντες και εντυπωσιακοί πίνακες!

Η στέψη του αυτοκράτορα Ναπολέοντα και της αυτοκράτειρος Ιωσηφίνας στην Παναγία των Παρισίων στις 2 Δεκεμβρίου 1804 (Sacre de l'empereur Napoléon et couronnement de l'impératrice Joséphine, à Notre-Dame de Paris, le 2 décembre 1804). Ο πίνακας έχει δέκα μέτρα μήκος και λίγο πάνω από έξι μέτρα ύψος!!! Υπάρχει ακριβώς ίδιος πίνακας από τον ίδιο ζωγράφο (Jacques-Louis David) και στις Βερσαλλίες με μόνη διαφορά το χρώμα των ρούχων δύο από τις κυρίες επί των τιμών.

Και περνάμε σε δύο από τους δημοσιότερους πίνακες του Ντελακρουά:

Η Ελευθερία οδηγεί τα Έθνη (La Liberté guidant le peuple) του Delacroix (1830). Η Marianne, σύμβολο της ελευθερίας στη Γαλλία κρατώντας ψηλά τη γαλλική σημαία ενθαρρύνει τον λαό στην επανάσταση!

Και Η σφαγή της Χίου επίσης του Ντελακρουά. Ο πίνακας αναφέρεται στη σφαγή χιλιάδων Ελλήνων στη Χίο από τον οθωμανικό στρατό το 1822, το δεύτερο χρόνο της ελληνικής επανάστασης. 

Το βλέμμα της ταλαιπωρημένης γυναίκας είναι χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου πίνακα!

Κάπου εδώ κλείνω αυτή τη μεγάλη ανάρτηση! Επόμενο ποστ: κρουαζιέρα στον Σηκουάνα! Μείνετε συντονισμένοι...