Optimism vs pessimism

Κατά καιρούς σκέφτομαι διάφορα θέματα για αναρτήσεις, αλλά τα σκέφτομαι σε άσχετες στιγμές και όταν έρχεται η ώρα να τα γράψω ή μου φεύγει η έμπνευση ή δεν έχω χρόνο.

Ένα θέμα που στροβιλιζόταν στο μυαλό μου χθες είναι αυτό των αισιόδοξων ή απαισιόδοξων ανθρώπων. Θέλω να πιστεύω ότι ανήκω στην πρώτη κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι πετάω στα σύννεφα και τα βλέπω όλα ρόδινα! Αυτό το διάστημα θα έλεγα ότι βρίσκομαι κάπου μεταξύ των δύο (αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας). Όταν κάποιος υπερβολικά αισιόδοξος μου λέει στην περίοδο της κρίσης αυτής που βρισκόμαστε ότι κάποια στιγμή όλα θα φτιάξουν τον θεωρώ ονειροπόλο. Από την άλλη όταν ακούς την καταστροφολογία των απαισιόδοξων δεν είναι δυνατόν να μην παίρνεις αμυντική θέση και να ελπίζεις ότι όντως κάποια στιγμή θα γίνει κάτι καλό. Είναι στην ανθρώπινη φύση άλλωστε... η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία!

Για να πω την αλήθεια, μου λείπουν οι "συζητήσεις", οι ανταλλαγές απόψεων που είχα με εσάς, τους αναγνώστες του blog, τα πρώτα χρόνια που το άνοιξα. Στο blog μου πάντα θέλω να έχω μια θετική ματιά της ζωής για αυτό και επικεντρώνεται στα ταξίδια, τη μουσική, τις σειρές που παρακολουθούμε κλπ και δεν έχω κάνει ποτέ ιδιαίτερα πολιτικές αναρτήσεις αλλά ούτε και γκρίνιες αν και πολλές φορές έφτασα στο παρά πέντε! ;)

Η διαφορά ίσως είναι ότι παλιότερα μια ανάρτηση μπορεί να είχε μια κριτική ματιά σε κάποια είδηση που διάβασα, ενώ από την ώρα που εμφανίστηκε το twitter μπορείς απλά να τη μοιραστείς εκεί και να σχολιάσεις επιγραμματικά ό,τι θέλεις. 

Επίσης η πληθώρα πληροφοριών είναι πολύ μεγαλύτερη απ'ό,τι πριν πέντε χρόνια και αν προσθέσεις και τις ώρες που δουλεύει κανείς (εντός ή εκτός σπιτιού) ο χρόνος για να τις επεξεργαστείς - πόσο μάλλον να κάνεις μια ανάρτηση - είναι λιγοστός. 

Ίσως έχω επηρεαστεί και από πολλούς φίλους blogger που με τον καιρό είτε χάθηκαν τελείως είτε αραίωσαν τις αναρτήσεις τους. Όταν διάβαζα καθημερινά αρκετά blogs είχα και εγώ την όρεξη να κάνω κάποιο post καθώς είχαμε κάνει μια ωραία παρέα. (Θυμάμαι ακόμα κάποια bloggoπαίχνιδα που φτιάχναμε, είχαν και αυτά το ενδιαφέρον τους χεχε, όπως εκείνο που ζητούσε να πεις κάποιες προτάσεις για τον εαυτό σου και προσπαθούσαν οι άλλοι να μαντέψουν ποιά ήταν αληθινή και ποιά όχι!).

Να και η επιστροφή της Σοφίας μετά από ένα χρόνο απουσίας μου έφτιαξε ήδη το κέφι και μου ξαναφούντωσε την επιθυμία για blogging χεχε! Τον πρώτο καιρό που είχε "χαθεί" της είχα στείλει email για να δω γιατί εξαφανίστηκε. Σκεφτόμουν ότι θα πρέπει να είναι συγκινητικό να σε σκέφτεται ένα άτομο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ από κοντά και να θέλει να μάθει ότι είσαι καλά. Και εγώ κάποια στιγμή που είχα αραιώσει τις αναρτήσεις είχα λάβει emails για το που βρίσκομαι και χάρηκα ιδιαίτερα που υπάρχουν άτομα που με σκέφτονται.

Ποιό είπαμε ήταν το θέμα αυτής της ανάρτησης; Ξέφυγε η σκέψη μου μάλλον λίγο ε; Από αλλού ξεκίνησα και αλλού έφτασα. Τέλος πάντων! Εύχομαι όλοι εκεί έξω να είστε καλά, και να αντιμετωπίζετε την κρίση με κουράγιο. Η εποχή που βιώνουμε είναι πολύ δύσκολη, ειδικά για τη γενιά μας.

Είμαι πολύ περίεργη τι θα γίνει στις επόμενες εκλογές! Θα ξυπνήσει άραγε ο Έλληνας από τον λήθαργο στον οποίο έχει πέσει ή θα λειτουργήσει πάλι με γνώμονα το βίσμα και το βόλεμα με αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα να έχουμε τα ίδια; Ένα είναι το σίγουρο: η χώρα αυτή έχει ανάγκη από νέα πρόσωπα με φρέσκιες και αποφαστιστικές ιδέες.

Πόσες φορές σκέφτομαι τι ωραία θα ήταν όλο το κέντρο της Θεσσαλονίκης να πεζοδρομούνταν και να περνάει μόνο μια γραμμή τραμ από τους κεντρικούς δρόμους όπως συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί να βρεθούν άτομα που να μπορέσουν να προγραμματίσουν κάτι τέτοιο και να το εκτελέσουν σωστά. Αυτό βέβαια είναι απλά ένα μικρό παραδειγματάκι.Τα πράγματα στα οποία πρέπει να αλλάξει η Ελλάδα είναι πάρα πολλά!

Πρέπει να αρχίσουμε να σεβόμαστε πρώτα πρώτα τον εαυτό μας και τον διπλανό μας, αλλιώς αλλαγή δε θα δούμε. Ας πούμε π.χ. για με τα σκουπίδια. Αφού βλέπεις ότι γέμισαν και η κατάσταση έχει γίνει απελπιστική, γιατί εξακολουθείς να τα κατεβάζεις και να επιβαρύνεις την κατάσταση; Εγώ έχω πάρει μεγάλες σακούλες (όχι μαύρες που δε συμπαθώ) χρωματιστές που έχουν κ ένα ελαφρύ άρωμα και από την αρχή της εβδομάδας μαζεύω τις μικρότερες σακούλες σκουπιδιών από σουπερμάρκετ εκεί μέσα και τα έχω σε μια γωνία στο μπαλκόνι. Όταν βγουν επιτέλους τα απορριματοφόρα να μαζέψουν τότε θα τα κατεβάσω. Τέτοιες μικρές κινήσεις θα μπορούσαν να κάνουν την κατάσταση κάπως καλύτερη. Θυμάμαι όταν ήμουν στις Βρυξέλλες τα σκουπίδια σου επιτρεπόταν να τα βγάζεις συγκεκριμένες μέρες και ώρες (σημείωση: δεν υπάρχουν κάδοι αλλά καθένας τα αφήνει έξω από το σπίτι του) αλλιώς παίρνεις πρόστιμο!

Αυτά για τώρα, σας καληνυχτίζω!