Περί μνήμης και αναμνήσεων...

Χθες το βράδυ δεν με έπιανε ύπνος και ως συνήθως όταν συμβαίνει αυτό συνήθως το μυαλό παίρνει διάφορες στροφές και οι σκέψεις ταξιδεύουν σε διάφορους δρόμους. Χθες λοιπόν άρχισα να σκέφτομαι για τις αναμνήσεις. Συμβαίνει συχνά να βρίσκεσαι σε παρέες με ανθρώπους πολύ μεγαλύτερης ηλικίας (60-70) και να τους ακούς να σου λένε ιστορίες από τα νιάτα τους - ακόμα κι από τότε που ήταν στο δημοτικό! Εγώ μόλις πριν λίγες μέρες έγινα 30 χρονών και προσπαθούσα για αρκετή ώρα να θυμηθώ ονόματα συμμαθητών μου του δημοτικού χωρίς κανένα αποτέλεσμα! Μιλάμε για tabula rasa! Πέρα ίσως από 1-2 ονόματα που ήρθαν στο νου, όλα τα άλλα ήταν μαύρο σκοτάδι πίσσα! Στη συνέχεια προσπαθούσα έστω να θυμηθώ πώς λεγόταν το κοριτσάκι με το οποίο καθόμουν! Όχι μόνο δεν μου ήρθε κανένα όνομα στο μυαλό, αλλά δεν έχω καν εικόνα με ποια καθόμουν! Το απόλυτο κενό...!

Μετά η σκέψη μου περιπλανήθηκε στο γυμνάσιο. Εκεί παρά το γεγονός ότι πήγαινα σε ένα αυστηρό σχολείο, κάθε μέρα γυρνούσα κουρασμένη και δεν είχα και ιδιαίτερες παρέες, έχω να θυμάμαι τα γυμνασιακά μου χρόνια σαν τα καλύτερα ίσως από τα σχολικά χρόνια. Τα εκτίμησα βέβαια εκ των υστέρων όταν άλλαξα σχολείο στο λύκειο και βρέθηκα σ'ένα σχολείο που οι περισσότεροι γνωρίζονταν από το γυμνάσιο και αρχικά ήταν δύσκολο να εγκλιματιστώ. Από το γυμνάσιο θυμάμαι αρκετά ονόματα συμμαθητών και συμμαθητριών καθώς και καθηγητών. Θυμάμαι αποσπασματικά διάφορες φάσεις μέσα στην τάξη, τις ημερήσιες εκρομές μας, τα πάρτι που έκανα στο σπίτι καθώς και πάρτι στα οποία με είχαν καλέσει.

Στο λύκειο στη συνέχεια, μετά από ένα χρόνο, στη δευτέρα λυκείου και κυρίως στην τρίτη που ήμασταν λίγα παιδιά στην τρίτη δέσμη κατάφερα να κάνω κάποιες φιλίες. Δυστυχώς καμμία από αυτές δεν κράτησε, παρά τις προσδοκίες μου για το αντίθετο. Γενικώς έχω την εντύπωση ότι τα περισσότερα άτομα από το σχολείο εκείνο είχαν μια συμπεριφορά λες και είχαν βγει από το Beverly Hills! Από τη ζωή μέσα στην τάξη δεν θυμάμαι επίσης τίποτα (σε αντίθεση με το γυμνάσιο).

Η μόνη φίλη που έχω σήμερα από το σχολείο προέρχεται από το γυμνάσιο που τότε δεν κάναμε καν παρέα καθώς ήταν κολλητή με άλλες δύο. Απλά γνωριστήκαμε γιατί ήμασταν οι μόνες δύο που κάναμε γαλλικά. Και δέσαμε κυρίως στο λύκειο, όταν έφυγε και αυτή από το σχολείο μας και αντιμετωπίσαμε ίσως κοινές δυσκολίες. Από τότε δεν έχουμε χαθεί ποτέ, παρά το γεγονός ότι δεν βρισκόμαστε αρκετά συχνά καθώς τα ωράριά μας διαφέρουν.

Και επανέρχομαι στον τίτλο της ανάρτησης και στα εισαγωγικά μου λόγια. Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας να έχουν να σου διηγούνται τόσες πολλές αναμνήσεις και εγώ που έχω τα μισά τους χρόνια να θυμάμαι ελάχιστα πράγματα; Έχει να κάνει άραγε το ότι κάποιες ιστορίες τις έχουν πει πολλές φορές και τους έχει γίνει ανάμνηση περισσότερο η διήγηση της ιστορίας και όχι τόσο η ιστορία αυτή καθαυτή; Έχει να κάνει άραγε ότι έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε; Έχει να κάνει άραγε το ότι δεχόμαστε πληθώρα πληροφοριών και δεν είναι δυνατόν να συγκρατούμε πολλά πράγματα;

Εσείς θυμάστε πολλά πράγματα από τα παιδικά / μαθητικά σας χρόνια; Περιμένω με αγωνία τα σχόλιά σας, είμαι ειλικρινά περίεργη! :)