Δεύτερη μέρα στη γαλλική πρωτεύουσα και αναχωρούμε για τις Βερσαλλίες, 20 μόλις χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού. Το συγκεκριμένο προάστιο είναι γνωστό χάρη στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών (château de Versailles) το οποίο είναι αναμφισβήτητα το πιο μεγαλοπρεπές και πλούσιο της Ευρώπης!!
Πριν μπει κανείς στο παλάτι συναντά στη μεγάλη πλατεία το άγαλμα του Λουδοβίκου του 14ου (Louis XIV):
Στη συνέχεια πλησιάζοντας στο παλάτι ο επισκέπτης μαγεύεται από τον χρυσό κιγκλίδωμα της πύλης, κι αυτό είναι μόνο η αρχή:
Πόσο μου άρεσαν αυτές οι δύο φωτογραφίες με τον ήλιο να λάμπει πίσω από τα κάγκελα!!!
Ο συνδιασμός της μπλε σκεπής με το χρυσό και τα αγάλματα περιμετρικά είναι εκπληκτικός και δεν μπορεί παρά να προσελκύσει το βλέμμα:
Το παλάτι των Βερσαλλιών αποτέλεσε πρότυπο για να γίνουν κι άλλα παλάτια στην Ευρώπη. Το παράδοξο ωστόσο είναι ότι το ίδιο το παλάτι δεν είναι πρότυπο, αλλά αντίγραφο ενός άλλου ανακτόρου, του "Vaux-le-Vicomte", που φτιάχτηκε από τον υπουργό οικονομικών του Λουδοβίκου του 14ου ονόματι Fouquet (Φουκέ).
Ο Φoυκέ είχε στη δούλεψή του την ίδια αρχιτεκτονική ομάδα που έφτιαξε αργότερα το παλάτι των Βερσαλλιών, δηλαδή τον Le Nôtre, τον Le Vau και τον Le Brun και κατάφερε να φτιάξει ένα επιβλητικό παλάτι που δεν ταίριαζε όμως σ'έναν απλό υπουργό οικονομικών. Έτσι τον Ιούνιο του 1661 κάνοντας μια μεγάλη γιορτή για να τιμήσει τους καλεσμένους του (στο σύνολό τους 1000 άτομα) καλεί και τη βασιλική οικογένεια δηλαδή τον Λουδοβίκο 14ο μαζί με τη μητέρα του, Άννα της Αυστρίας.
Ο βασιλιάς λοιπόν φτάνει στο παλάτι, αλλά όταν βλέπει τη μεγαλοπρέπειά του εκνευρίζεται που ένας απλός υπουργός οικονομικών μπόρεσε να φτιάξει ένα τέτοιο αρχιτεκτόνημα και έτσι αποφασίζει να μην περάσει καν την νύχτα στον εκεί χώρο και επιστρέφει μαζί με τη μητέρα του στο Fontainebleau (55 χλμ νοτιοανατολικά του Παρισιού) όπου διέμενε εκείνη την εποχή, μια απόσταση ουκ αμελητέα για τα δεδομένα εκείνης της εποχής της τάξεως των 17 χιλιομέτρων!
Αργότερα, τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, ο υπουργός οικονομικών φυλακίζεται (όλως τυχαίως!) για κατάχρηση χρημάτων και πεθαίνει στη φυλακή, ενώ ο Λουδοβίκος ο 14ος προσλαμβάνει την ομάδα για να μπορέσει να χτίσει το παλάτι των Βερσαλλιών.
Ακόμα και αν η μια πτέρυγα έχει το ιδιαίτερο στυλ της εποχής εκείνης, δε λείπει και μια άλλη που ακολουθεί τον αρχαιοελληνικό ρυθμό!
Μπαίνοντας μέσα στο παλάτι ένα από τα πρώτα πράγματα που συναντάμε είναι το βασιλικό παρεκκλήσι, το οποίο το βλέπουμε από το ισόγειο αρχικά και από τον πρώτο όροφο στη συνέχεια. Και στα δύο επίπεδα η είσοδος απαγορεύεται με κορδέλα και έτσι φωτογραφίες μπορεί κανείς να τραβήξει μόνο από μακριά:
Μέσα στο παλάτι ο βασιλιάς είχε ένα συγκεκριμένο καθημερινό πρόγραμμα: το πρωί ξυπνούσε με τη βοήθεια των υπηκόων του, κάποιος τον ξύριζε και ένας γιατρός τον εξέταζε κάθε πρωί. Στη συνέχεια έπαιρνε το πρωινό του και 10 η ώρα το πρωί πήγαινε στη βασιλική εκκλησία που βλέπουμε στις φωτογραφίες για να παρακολουθήσει τη λειτουργία. Έπειτα γινόταν το συμβούλιο με τους υπουργούς του και το μεσημέρι γευμάτιζε. Κατά τη διάρκεια του γεύματος του βασιλιά δεν είχε κανείς το δικαίωμα να καθίσει στο τραπέζι. Ήταν όλοι υποχρεωμένοι να είναι παρόντες και να θαυμάζουν το βασιλιά να γευματίζει χωρίς όμως να μπορέσει κανείς να φάει μαζί του. Αυτό γινόταν για να δείξει τη μεγαλοπρέπειά του.
Το βασιλικό παρεκκλήσι από τον πρώτο όροφο:
Μετά το μεσημεριανό του, το απόγευμα, έκανε είτε περιπάτους στους κήπους είτε πήγαινε βόλτες με το άλογό του και στη συνέχεια πάλι υπουργικά συμβούλια. Το βράδυ άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για την προετοιμασία για να πέσει ο βασιλιάς για ύπνο. Τα άτομα που βρίσκονταν κοντά στο βασιλιά καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας είχαν τη λεγόμενη "ετικέτα", ήταν δηλαδή επιλεγμένα από το βασιλιά (για να μπορεί φυσικά και να τα ελέγχει) και για αυτό το λόγο θεωρούνταν ότι είχαν πιο ισχυρή θέση σε σχέση με τους άλλους υπηκόους.
Ο Βασιλιάς διοργάνωνε 3 φορές την εβδομάδα μεγάλα σουαρέ στα μεγάλα διαμερίσματα του παλατιού για να μπορεί να ελέγχει τους ευγενείς.
Περνούσε από τα διαμερίσματα και έβλεπε τους ευγενείς να διασκεδάζουν είτε παίζοντας παιχνίδια είτε μιλώντας για φιλοσοφία είτε ακούγοντας μουσική και όταν διέσχιζε τα διαμερίσματα οι ευγενείς δεν ήταν υποχρεωμένοι να σηκωθούν και να υποκλιθούν μπροστά του, αλλά ο βασιλιάς τους αντιμετώπιζε ως ίσους προς ίσο. Έτσι τους έδινε την αίσθηση μιας ισότητας ώστε να μπορεί να τους ελέγχει και να μην έχει ενδεχόμενες εξεγέρσεις.
Σε όλο το παλάτι συναντάμε μεγαλοπρεπή αγάλματα από εξέχουσες προσωπικότητες της γαλλικής ιστορίας, των τεχνών και των γραμμάτων. Για να μην κουράσω με πολλές φωτογραφίες αποφάσισα τα αγάλματα να τα κάνω κολάζ. Εδώ βλέπουμε την Ιωάννα της Λοραίνης (Jeanne d'Arc), τον μαρκήσιο Abraham Duquesne, τον στρατιωτικό διοικητή Nicolas Catinat και τον υποκόμη Turenne.
Μέσα στο παλάτι δε μπορεί κανείς παρά να τραβήξει αμέτρητες φωτογραφίες. Προσπάθησα να ξεχωρίσω τα πιο εντυπωσιακά σημεία και να σας τα παρουσιάσω. Αναμφισβήτητα τα βασιλικά διαμερίσματα αποτελούν από τα πιο δυνατά σημεία της διαδρομής μέσα στο ανάκτορο:
Ο Βασιλιάς μετέφερε εδώ την απόλυτη μοναρχία του. Από το στόμα του βγήκε η περίφημη φράση "L'état c'est moi" - το κράτος είμαι εγώ! Θεωρούσε ότι αυτός είναι ο εκλεγμένος από τον Θεό, ο μεσάζων του Θεού και των ανθρώπων και ήταν αυτός που θα έπαιρνε τις αποφάσεις τις οποίες όλοι έπρεπε να ακολουθήσουν.
Είναι πραγματικά κανείς να απορεί πώς κατάφεραν εκείνη την εποχή να δημιουργούν ολόκληρες ζωγραφιές έργα τέχνης στα ταβάνια των μεγάλων δωματίων!
Εδώ βλέπουμε ένα από τα πολλά τεράστια τζάκια που υπάρχουν στο ανάκτορο, στο Σαλόνι του Ηρακλή (Salon d'Hercule) που ήταν αίθουσα χορού κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα. Όπως βλέπετε, εκεί που όποιοι εξ υμών έχετε τζάκια και βάζετε κούτσουρα, ο βασιλιάς έβαζε ολόκληρους κορμούς δέντρων!!
Και φτάνουμε αισίως στην Αίθουσα με τους Καθρέφτες (Galerie des Glaces), τη διασημότερη ίσως αίθουσα του ανακτόρου των Βερσαλλιών! Ο χώρος αυτός ήταν πέρασμα και σημείο αναμονής ή συνάντησης για τους υπηκόους και τους επισκέπτες. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις (γάμοι, πάρτυ μεταμφιεσμένων) δίνονταν και δεξιώσεις. Στην αίθουσα αυτή υπογράφτηκε και η γνωστή "συνθήκη των Βερσαλλιών" στις 18 Ιουνίου 1919 που έδωσε τέλος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η τελευταία αποκατάσταση της αίθουσας έγινε το 2007.
Πού να φαντάζονταν οι βασιλείς της εποχής ότι 330 χρόνια μετά από την εγκατάσταση της πολιτικής δύναμης στις Βερσαλλίες (1682) θα περπατούσαν ελεύθερα μέσα στους χώρους αυτούς "κοινοί θνητοί";!!
Στη συνέχεια περνάμε στα βασιλικά δωμάτια όπου κυριαρχεί το βελούδο και το μετάξι, οι πολυέλαιοι, οι μεγάλοι καθρέφτες και γενικώς η πλούσια διακόσμηση:
Το δωμάτιο της βασίλισσας:
Στις 6 Οκτωβρίου 1789 η Μαρία Αντουανέττα δραπέτευσε από την πόρτα που βρίσκεται αριστερά του κρεβατιού για να γλυτώσει από εξεγερμένο πλήθος! Κατέφυγε στα διαμερίσματα του βασιλιά.
Το βασιλικό τραπέζι:
Διάφορες άλλες αίθουσες:
Πολύ εντυπωσιακές ζωγραφιές στο ταβάνι που δίνουν την αίσθηση του τρισδιάστατου!
Κάποιες από τις σκάλες του ανακτόρου.
Η ξενάγηση συνεχίζεται και βρισκόμαστε στη μεγάλη γκαλερί 120 μέτρων (Galerie des Batailles, Γκαλερί των Μαχών). Αν και η γκαλερί είναι ένα έργο τέχνης από μόνη της, εδώ θα θαυμάσουμε 35 εντυπωσιακούς πίνακες που αναπαριστούν τις μεγάλες μάχες της ιστορίας της Γαλλίας (από το 496 ως το 1809) και 82 προτομές των πιο διάσημων Γάλλων στρατιωτικών.
Προτομές των μεγαλύτερων διανοούμενων και συγγραφέων του 17ου και 18ου αιώνα: του αγαπημένου μου φιλόσοφου, συγγραφέα και διαφωτιστή Voltaire (Βολταίρος), του μυθογράφου La Fontaine, του μεγάλου διαφωτιστή Rousseau και του τραγωδού Corneille.
Αγάλματα του μεγάλου μαθηματικού και αστρονόμου LaPlace, του φιλόσοφου και μαθηματικού Descartes (Καρτέσιος), του Charlemagne (Καρλομάγνος, βασιλιάς των Φράγκων, από το 742 ως το 814), και του αυτοκράτορα Napoleon Ier (Ναπολέων ο Α΄).
Όταν τελειώσει η περιήγηση μέσα στο παλάτι περνάμε στους υπέροχους κήπους! Ο χειμώνας δεν ενδείκνυται για μεγάλη βόλτα, λόγω του κρύου, αλλά τις ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές μέρες θα είναι πολύ ωραία για περιπλάνηση!
Τα συντριβάνια που υπάρχουν στους κήπους πέραν της αισθητικής που προσφέρουν χρησίμευαν και για πρακτικούς λόγους... Μόλις περνούσε ο Λουδοβίκος άνοιγαν οι πήδακες των συντριβανιών για να ειδοποιηθούν οι αυλικοί και οι υπήκοοι που βρίσκονταν στους κήπους ότι πλησιάζει ο βασιλιάς και να είναι σε στάση υπόκλισης.
Για να αναβιωθεί η συγκεκριμένη εικόνα των γιορτών που γινόταν κατά την περίοδο του Λουδοβίκου 14ου, από τον Απρίλιο ως τον Οκτώβριο κάθε Σαββατοκύριακο η πρόσβαση στους κήπους γίνεται με εισιτήριο, γιατί συγκεκριμένες ώρες λαμβάνουν χώρα θεατρικά και μουσικά δρώμενα και ακούγεται κλασσική μουσική ενώ το παιχνίδι με τους πήδακες των συντριβανιών είναι ένα μοναδικό θέαμα.
Οι κήποι πέρα από την ομορφιά εξυπηρετούσαν και μια πρακτική εφαρμογή, καθώς υπήρχαν συστάδες δέντρων που κάλυπταν το παλάτι έτσι ώστε όσοι έμεναν έξω από το παλάτι να μην έχουν πρόσβαση οπτική στο χώρο του παλατιού, αλλά και οι εντός του παλατιού να μη βλέπουν εκτός αυτού.
Μαζί με τον Λουδοβίκο τον 14ο ήταν 10.000 αυλικοί. Όλοι αυτοί δε χωρούσαν μέσα στο παλάτι για το λόγο αυτό έγιναν μερικές επαύλεις γύρω από το παλάτι - στο σύνολο 14 - οι οποίες υπάρχουν ακόμα και στις μέρες μας. Για αυτό και το προάστιο των Βερσαλλιών θεωρείται ακόμα και σήμερα μια περιοχή της υψηλής μπουρζουαζίας και οι κάτοικοι των Βερσαλλιών θεωρούν ότι είναι ανώτεροι από αυτούς του Παρισιού.
Περιμετρικά των συντριβανιών υπάρχουν ωραία αγάλματα. Εδώ ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, αυτό του Ποσειδώνα.
Αφού ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας και στους κήπους, είχαμε μισή ωρίτσα ακόμα ώσπου να φύγουμε και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο των Βερσαλλιών...
Είδαμε μια ωραία στρογγυλή πλατεία που περιμετρικά είχε ένα διπλό round-about για τα αυτοκίνητα, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα πουθενά!
Και μια εκκλησία, την Notre Dame de Versailles, την Παναγία των Βερσαλλιών δηλαδή, που χτίστηκε κατ'εντολή του Λουδοβίκου του 14ου από το 1684 ως το 1686.
Και κλείνω με μερικά λουλουδάκια! Δυστυχώς δεν είχαμε περισσότερη ώρα για περιπλάνηση, αλλά αν πάτε στις Βερσαλλίες αξίζει να προβλέψετε και λίγη ώρα για να επισκεφθείτε και το κέντρο του προαστίου!
Επόμενη ανάρτηση: Μουσείο του Λούβρου.
