Το μεγαλύτερο ίσως τοπονύμιο του κόσμου...

Είναι απίστευτο το τι πράγματα μπορείς να διαβάσεις στο ίντερνετ. Σέρφαρα λοιπόν στο insomnia.gr και συγκεκριμένα διάβασα ένα άρθρο για τα μεγαλύτερα domains στην Ευρώπη.

Εκεί λοιπόν αναφερόταν και το site ενός χωριού στην Ουαλία. Μπήκα στο site και γέλασα πολύ! Είναι απίθανο κάποιος να μπορέσει να προφέρει το όνομα του χωριού αυτού. Να φανταστείτε μέσα στο site υπάρχει και ένα αρχείο wav για να το ακούσεις πώς προφέρεται. Το όνομα του χωριού είναι - κρατηθείτε - llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch !!!!!!!!!

Όχι όχι δεν σας κάνω πλάκα. Μέσα στο επίσημο site του χωριού γράφει μάλιστα τι σημαίνει όλο αυτό το μακρυνάρι σύμφωνα με την ετοιμολογική ανάλυση των επιμέρους λέξεων που συνθέτουν την λέξη αυτή.

Για να πω την αλήθεια μόνο το gogogoch του τέλους μπορώ να πω!! Χαχαχαχα!!!!

Generation X vs Generation "Beatles"

Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτό το post. Ίσως με την φράση: ζούμε πλέον στην κοινωνία της πληροφορίας, όπως λέγεται, και επομένως θα έπρεπε οι άνθρωποι να κατανοούμε περισσότερο τον διπλανό μας απ,ό,τι παλιότερα... Κι όμως, παρατηρώ πως το χάσμα των γενεών δεν έχει γεφυρωθεί σχεδόν καθόλου. Σίγουρα υπάρχουν γονείς που έχουν μια πιο άνοιχτη σχέση με τα παιδιά τους, όμως δεν είναι η πλειοψηφία. Ίσως οι νέοι γονείς να έχουν με τα παιδιά τους καλύτερη σχέση.

Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένη και ας περάσω στο κυρίως θέμα. Άποψή μου είναι πως οι γονείς των σημερινών νέων 20-30 χρονών έχουν φορτώσει τα παιδιά τους με περίσσιο άγχος για το μέλλον τους και δεν τους αφήνουν σε καμία περίπτωση να χαρούν το παρόν. Σίγουρα οι απαιτήσεις της εποχής έχουν αυξηθεί και ο γονέας έχει υποχρέωση να δώσει στο παιδί του όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια μπορεί. Δεν αναφέρομαι όμως σε αυτά. Αυτά (οι γλώσσες, το κομπιούτερ, τα αθλήματα) είναι σωστά και χρήσιμα. Αναφέρομαι στο άγχος σχετικά με την προσωπική ζωή των παιδιών τους. Αν κάτι στην συμπεριφορά των παιδιών τους δεν τους αρέσει ή δεν τους ικανοποιεί η πρώτη φράση που ακούν οι περισσότεροι νέοι είναι "δεν θα γίνεις και εσύ γονέας, θα δεις πως είναι να σου κάνει το παιδί σου, αυτό και εκείνο και το άλλο". Ξεχνούν προφανώς πως και εκείνοι υπήρξαν νέοι και ίσως - εφόσον και οι εποχές ήταν πιο αυστηρές - έκαναν και χειρότερα. Γιατί θα πρέπει λοιπόν εγώ και εσύ και ο παραπέρα να προβληματιζόμαστε τι θα γίνει όταν γίνουμε γονείς; Γιατί να μην χαιρόμαστε το ΤΩΡΑ και να έχουμε μια μόνιμη αγωνία για το ΑΥΡΙΟ; Και δεν είναι μόνο η φράση αυτή. Υπάρχει και η άλλη, η πιο γενική: "όταν γίνεις και εσύ τόσο χρονών...".


Γενικώς, νιώθω ότι αρκετοί νέοι δεν μπορούν να χαρούν το παρόν, χάρη σε αυτήν την συμπεριφορά των γονέων τους. Και πραγματικά πιστεύω ότι οι γονείς μας την βιώσαν κάθε ηλικία στο έπακρο. Ίσως επειδή λόγω του ότι οι εποχές ήταν πιο δύσκολες για τους δικούς τους γονείς εκείνοι δεν είχαν τον χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους τόσο όσο ασχολούνται οι δικοί μας γονείς με εμάς. Και ήταν σίγουρα πιο αθώα και πιο ανέμελα χρόνια. Φταίω εγώ λοιπόν που μεγαλώνω την συγκεκριμένη εποχή, στην συγκεκριμένη κοινωνία και έχω την συγκεκριμένη συμπεριφορά; Φταίω εγώ που θέλω να ζω το παρόν και να είμαι ανεξάρτητος/-η; Μήπως είναι μία βαθιά κρυμμένη ζήλια των μεγαλυτέρων για τα νιάτα και για το ότι έχουμε μεγαλύτερη αντιληπτικότητα σχετικά με τις νέες τεχνολογίες και τις εξελίξεις γενικότερα; Δεν ξέρω... Το σημαντικό πάντως είναι να μαθαίνουμε από όλα αυτά και να μην κάνουμε και να μην λέμε και εμείς στα παιδιά μας τα ίδια όταν γίνουμε γονείς.

Πού είναι ο πολιτισμός;

Που και που με πιάνει νοσταλγία για το χθες και κάθομαι και κοιτάζω φωτογραφίες από ταξίδια. Να'μαι λοιπόν σε μία φωτογραφία στο London Tube (έτσι λέγεται το μετρό στην Αγγλία για όσους δεν το γνωρίζουν). Και το μυαλό μου με γυρίζει πίσω στην ωραιότερη πόλη που έχω επισκεφθεί ως σήμερα.

Από τα μαθητικά μου χρόνια, από το γυμνάσιο συγκεκριμένα, έχω τρέλλα με την μουσική. Από 11 χρονών λοιπόν παρακολουθούσα ραδιοφωνικούς παραγωγούς να πηγαινοέρχονται στο Λονδίνο, που για μένα ήταν και εξακολουθεί να είναι η πρωτεύουσα της μουσικής βιομηχανίας! Ήταν το μεγαλύτερο όνειρό μου επομένως να πάω στο Λονδίνο. Και χαίρομαι που αυτό το όνειρο το πραγματοποίησα σε ηλικία 21 χρονών (χάρη στο έταιρον ήμισυ!) και μάλιστα πήγαινα από τότε σχεδόν κάθε χρόνο μία ή δύο φορές (για να δω το έταιρον ήμισυ, που σπούδαζε εκεί), μιας και βρέθηκα και εγώ να σπουδάζω στο Βέλγιο και στην Γαλλία. Και κάθε φορά μου άρεσε όλο και περισσότερο η πόλη αυτή!

Ποιός ο λόγος θα μου πείτε που γράφω το post αυτό; Η μουσική και το θέαμα γενικότερα. Θυμάμαι να περπατάω στους διαδρόμους του London Underground και να χαζεύω ένα σωρό αφίσες για νέες κυκλοφορίες CDs γνωστών καλλιτεχνών (Madonna, Robbie Williams, Kylie Minogue etc etc etc). Επίσης αφίσες καινούριων ταινιών που έσπασαν ταμεία (LOTR, The Incredibles, Harry Potter και κάθε είδους νέα ταινία). Κάθομαι λοιπόν και αναρρωτιέμαι... Γιατί στην Ελλάδα δεν συμβαίνει κάτι αντίστοιχο; Trailer νέων ταινιών βλέπεις μόνο αν πας στον κινηματογράφο ή αν παρακολουθήσεις κάποια εκπομπή αφιερωμένη στον κινηματογράφο στην τηλεόραση (που είναι μετρημένες στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού). Επίσης για κυκλοφορίες νέων CDs πρέπει να ακούς συγκεκριμένους ραδιοφωνικούς σταθμούς, που ενδεχομένως να μην συμπίπτουν με τα μουσικά σου ακούσματα. Καλά για μουσική εκπομπή στην TV ούτε λόγος. Έχουν εκλείψει τελείως! Πώς λοιπόν περιμένουμε η χώρα αυτή να προάγει πολιτισμό όταν οι μόνοι καλλιτέχνες που προβάλλονται είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι γαβ-γαβες; Και η μόνη χαρά του μέσου Έλληνα είναι το μπουζουκοντιριντάχτα; Αφού αυτό του προβάλλουν 24 ώρες το 24ώρο αυτό τρώει και εκείνος!

ΟΚ θα μου πείτε στην Ελλάδα δεν έχουμε μετρό, παρά μόνο στην Αθήνα. Θα μπορούσαν κάλλιστα να μπουν αφίσες στα λεωφορεία όμως. Ή ακόμα καλύτερα να βαφτούν ολόκληρα τα λεωφορεία, όπως πολύ πετυχημένα συμβαίνει στο Λονδίνο. Να αρχίσει ο Έλληνας να βλέπει γύρω του ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές. Να ξεφύγει από την μιζέρια και την μονοτονία και να μπει λίγο χρώμα στην ζωή του.

Ξέρω ότι αυτό πιθανόν να μη συμβεί και ποτέ. Αναλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια πιστεύοντας ότι δεν έχουμε επιλογές, διότι μας τις έχουν περιορίσει απίστευτα. Τα clubs και οι discotheques είναι ελάχιστα ενώ παλιότερα υπήρχαν περισσότερα. Αντιθέτως τα μπουζούκια φυτρώνουν παντού σαν μανιτάρια.

Τέλος πάντων... Καθένας ας έχει τις προτιμήσεις του και ας τις στηρίζει, χωρίς να παρασέρνεται από το κύμα της εποχής. Τρόποι διασκέδασης υπάρχουν πολλοί... Από έναν κινηματογράφο ως το να παίξεις επιτραπέζια στο σπίτι σου με μια καλή παρέα!

Ξεχασμένα Cartoon...

Όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με διάφορα cartoon. Πολλά μάλιστα είναι τόσο διαχρονικά που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές και προβάλλονται στην τηλεόραση μέχρι και σήμερα. Τα διασημότερα ίσως είναι τα γνωστά μας Στρουμφάκια! Αυτό που ίσως δεν γνωρίζετε για τα Στρουμφάκια είναι πως η γλώσσα που μιλούν είναι τα γαλλικά, μιας και η καταγωγή τους είναι από το Βέλγιο. "Πατέρας" των Στρουμφ είναι ο Pierre Culliford, περισσότερο γνωστός ως Peyo.

Τι γίνεται όμως με εκείνα τα Cartoon που έχουν δυστυχώς περάσει στα αζήτητα; Και γιατί, εφόσον στην εποχή τους είχαν τεράστια επιτυχία, δεν παίζονται πια σήμερα; Όπως και τα Στρουμφάκια, είχαν και εκείνα βαθύτερα μηνύματα και "μαθήματα" για τα μικρά ή τα μεγαλύτερα παιδιά!


Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένη και ας κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι στο παρελθόν. Ας μπούμε στο διαστημόπλοιο του "Οδυσσέα του διαστήματος" και ας πάμε καμιά 20αριά χρόνια πίσω. Ulysses 31 ο αγγλικός τίτλος και τα ταξίδια στο διάστημα αρχίζουν. Ο Οδυσσέας προσπαθεί να σώσει τον γιο του Τηλέμαχο, όταν τον απαγάγουν, και γενικώς μπαίνει σε ένα σωρό περιπέτειες. Πολύ καλογυρισμένο Cartoon, με χαρακτήρες που μένουν χαραγμένοι στην μνήμη.


Προσγειωνόμαστε κάπως απότομα και μπαίνουμε σε ένα σπίτι. Εκεί μέσα, στο δωμάτιο του γιού της οικογενείας, μέσα στον εξαερισμό, κατοικούν κάτι μικρά πλασματάκια που μοιάζουν με ανθρωπάκια και ξωτικά. "Here comes the Littles" λοιπόν, και ο γιος, σύμμαχος των Littles, κάνει ό,τι μπορεί για να τους βοηθήσει προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια του κακού επιστήμονα που υποψιάζεται την ύπαρξή τους και θέλει να τους πιάσει για να κάνει πειράματα!


Ξαναμπαίνουμε στο διαστημόπλοιο και ετοιμαζόμαστε για ένα ταξίδι στον χρόνο αυτή τη φορά! Ένα ταξίδι στην ιστορία... από τον άνθρωπο των σπηλαίων ως τον αστροναύτη! Ο Μαέστρο μας ξεναγεί στην αρχαία Ελλάδα, στις αυτοκρατορίες... μπαίνουμε μέχρι και μέσα στο ανθρώπινο σώμα για να μάθουμε πως λειτουργεί! Η ιστορία γίνεται ευχάριστη χάρη σ'αυτήν την σειρά! Ευτυχώς άρχισε να επανακυκλοφορεί φέτος στα περίπτερα από την DeAgostini. Γαλλικής παραγωγής κυρίως η σειρά με την υποστήριξη και άλλων χωρών όμως (Αγγλίας, Ισπανίας, Βελγίου κλπ).

Και περνάμε σε μία άλλη σειρά, για πιο μεγάλα παιδιά. Την παρακολουθούσαμε όλοι ως μικρά παιδιά και χαιρόμασταν με τα Muppets, αλλά ίσως να μην καταλαβαίναμε και πολλά! Το concept του The Muppet Show πολύ πρωτότυπο και πρωτοποριακό, δεν έχει επαναληφθεί ποτέ. Καταξιωμένοι καλλιτέχνες (ηθοποιοί, συνθέτες, τραγουδιστές, μίμοι κλπ) ήταν καλεσμένοι στην εκπομπή του Kermit του βάτραχου και πάντα κάτι θα πήγαινε στραβά χεχε! Η σειρά κράτησε για έξι σεζόν, από το 1974 ως το 1979 και σχεδόν όλο το Hollywood παρήλασε στο θεατράκι του Kermit! Όποιος έχει τα επεισόδια, είναι σίγουρα συλλεκτικά, και βλέπονται πολλές φορές το ίδιο ευχάριστα! Κλασσικές - ανυπέρβλητες - αξεπέραστες φιγούρες αυτές των Statler και του Waldorf, των 2 παππούδων στον εξώστη που είχαν ένα σχόλιο για το καθετί συνέβαινε! Οι ωραιότερες ατάκες, κυρίως βασισμένες στα λογοπαίγνια έχουν ειπωθεί από αυτούς τους 2 συμπαθέστατους γεροντάκους!



Και συνεχίζω... Αστυνόμος Σαϊνης! Ο υπέρτατος γκαφατζής! Ευτυχώς, η ανιψιά του η Πέννυ (super geek - πάντα με το laptop της στην τσάντα - που όλα τα κοριτσάκια θέλαν να της μοιάσουν :-p) με τον σκύλο της τον Brain, τον σώζαν πάντα από την καταστροφή και δεν έπεσε ποτέ στα χέρια του κακού Mad! Η σειρά αυτή ενέπνευσε πολλές άλλες μεταγενέστερες που πήραν στοιχεία της. Μέχρι και ο σεναριογράφος της πιο πετυχημένης ελληνικής σειράς εδώ και 2 χρόνια, ο Γιώργος Καπουτζίδης, έχει παραδεχτεί ότι εμπνεύστηκε από τον Σαϊνη και δεν μας έδειχνε τον κακό στην πρώτη σειρά.


Ως εδώ θα έλεγα ότι τα Cartoon που ανέφερα είναι unisex... τα έβλεπαν τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια. Ας περάσω τώρα σε πιο "αγορίστικα" και "κοριτσίστικα" cartoon...


Ως κοριτσάκι και εγώ :-p ας αρχίσω από την πιο πετυχημένη σειρά-cartoon των παιδικών μου χρόνων. Το όνομα αυτής... Candy Candy!!! ΌΛΑ τα κοριτσάκια που τώρα είναι 23-35 χρονών είχαν ταυτιστεί με το ξανθό ορφανό καλοκάγαθο κοριτσάκι που έψαχνε μόνο φίλους και δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. Πολλά αγοράκια παρακολουθούσαν επίσης την σειρά αυτήν, αλλά τώρα που μεγάλωσαν δεν το ομολογούν! LOL! Καλύτεροι φίλοι της η Άννυ και το ζωάκι της (δεν ενθυμούμαι το όνομά του την παρούσα στιγμή :-/). Χειρότεροι εχθροί της τα 2 πλουσιόπαιδα που την ταπείνωναν με κάθε ευκαιρία... Όμως εκείνη ποτέ δεν κρατούσε κακία. Στην τελευταία σειρά ερωτεύτηκε τον "πρίγκιπα" της, και ζήσαν αυτοί καλά - μέσα στα τριαντάφυλλα - και εμείς καλύτερα - με την ελπίδα να βρούμε και εμείς τον δικό μας πρίγκιπα όταν μεγαλώσουμε...



Η μεγαλύτερη "αντίπαλος" της Candy Candy σε θεαματικότητα άκουγε στο όνομα Sandybelle! Το μόνο της "μειονέκτημα" ήταν ότι την Candy Candy την βλέπαμε στην τηλεόραση ενώ την Sandybelle την νοικιάζαμε σε βιντεοκασσέττες. Το τραγούδι των τίτλων έχει μείνει χαραγμένο σε πολλές κοπέλλες... Γεια σου, γεια σου, γεια σου Sandybeeeeellle... Και η Sandybelle να τρέχει στα λιβάδια πάνω στον σκύλο της του Αγίου Βερνάρδου.


Και ας περάσουμε τώρα στα αγορίστικα Cartoons, τα οποία τα παρακολουθούσαν κάλλιστα και κορίτσια.

Αγαπημένο μου-λατρεμένο μου ήταν οι Thundercats! Λυπάμαι πολύ που δεν το μεταδίδει πλέον η TV! Ήταν φοβερή σειρά. Thunder-thunder-thundercaaats... hooooooooooooo!!!! Είχα τρέλλα με τον Lion-O και με τα δίδυμα που πετούσαν πάνω στα ιπτάμνα skates και ζήλευα την Cheetara. Έχω ακόμα τρέλλα με το σήμα των Thundercats, και θέλω κάποια στιγμή να πάω να κάνω μια μπλουζίτσα τέτοια! :-) Υπόλοιποι της παρέας ο Panthro και ο Tygra, προσπαθούσαν πάντα να νικήσουν τον κακό Mumm-Ra. Α και να μην ξεχάσω και τον Sniaaaarf! Από τα πιο συμπαθητικά ζωάκια σε Cartoon!!!



Άλλη πολύ πετυχημένη σειρά-cartoon είναι οι Transformers! Transformers - μεταμορφωθείτε!! Φέτος βγαίνει μάλιστα στις αίθουσες η κινηματογραφική απόδοση του cartoon αυτού. Δυστυχώς όμως όχι σε cartoon αλλά με πραγματικούς ηθοποιούς. Το trailer που είδα, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Τέλος πάντων. Για όσους δεν θυμούνται, πρόκειται για ρομπότ που μεταμορφώνονται σε κάθε λογής μεταφορικά μέσα (αυτοκίνητα, νταλίκες, φορτηγά, αεροπλάνα, μηχανές κλπ).



Θα κλείσω αυτό το post με τους G.I.Joe. Στρατιώτες ενάντια στον κακό ονόματι Κόμπρα.




Αν έχω παραλήψει κάτι σε αυτά που γράφω ή αν θέλετε να μου υπενθυμίσετε κάποιο cartoon που δεν έχω αναφέρει, μπορείτε να αφήσετε το σχόλιο σας από εδώ κάτω. Πιστεύω πως το post αυτό μπορεί να "σηκώσει" μεγάλη συζήτηση, χεχε!!!!

Cartoons forever!!! :-)

Mika - Relax (Take It Easy)

Μία στις τόσες βγαίνουν κάποια τραγουδάκια που με το που τα ακούς, έστω και για πρώτη φορά, σου φτιάχνουν την διάθεση! Ένα τέτοιο τραγούδι είναι και αυτό που αναφέρω. Ειδικά όταν είσαι στο τρέξιμο και το άγχος... Ακούς κάτι τέτοιο και γεμίζει χρώμα και μελωδία η μέρα σου!!! :)

Πιστεύω θα ακουστεί πολύ το Relax, ειδικά το καλοκαίρι!

Mika - Relax (Take It Easy) (Lyrics)

Took a right to the end of the line
Where no one ever goes.
Ended up on a broken train with nobody I know.
But the pain and the (longings) the same.
(Where the dying)
Now I’m lost and I’m screaming for help.

Relax, take it easy
For there is nothing that we can do.
Relax, take it easy
Blame it on me or blame it on you.

It’s as if I’m scared.
It’s as if I’m terrified.
It’s as if I scared.
It’s as if I’m playing with fire.
Scared.
It’s as if I’m terrified.
Are you scared?
Are we playing with fire?

Relax
There is an answer to the darkest times.
It’s clear we don’t understand but the last thing on my mind
Is to leave you.
I believe that we’re in this together.
Don’t scream – there are so many roads left.

Relax, take it easy
For there is nothing that we can do.
Relax, take it easy
Blame it on me or blame it on you.

Relax, take it easy
For there is nothing that we can do.
Relax, take it easy
Blame it on me or blame it on you.

Relax, take it easy
For there is nothing that we can do.
Relax, take it easy
Blame it on me or blame it on you.

Relax, take it easy
For there is nothing that we can do.
Relax, take it easy
Blame it on me or blame it on you.

It’s as if I’m scared.
It’s as if I’m terrified.
It’s as if I scared.
It’s as if I’m playing with fire.
Scared.
It’s as if I’m terrified.
Are you scared?
Are we playing with fire?

Relax
Relax

Sarbel - Yassou Maria (official video-clip)

Κυκλοφόρησε σήμερα το video-clip του "Yassou Maria" που θα ερμηνεύσει ο Σαρμπέλ στην Eurovision που θα διεξαχθεί στο Ελσίνκι. Πολλοί έσπευσαν να το κράξουν - όπως και πέρσι με την Βίσση, όπως και πρόπερσι με την Παπαρίζου - γιατί δεν δείχνει κάποιο χαρακτηριστικό της Ελλάδας. Λες και όλες οι χώρες στέλνουν κάθε χρόνο τα μνημεία και τα φολκλόρ χαρακτηριστικά της χώρας τους. OK θυμίζει λίγο από Grease. So what??

Τα σχόλια δικά σας....

Ευρυδίκη & Δημήτρης Κοργιαλάς - Comme ci, comme ça - Lyrics (Cyprus, Eurovision 2007)

Μετά από ένα μικρό search δεν βρήκα πουθενά τους στίχους του τραγουδιού με το οποίο διαγωνίζεται φέτος η Κύπρος στην Eurovision. Kάθησα λοιπόν και τους έγραψα μόνη μου. Αυτή είναι λοιπόν η υποψηφιότητα της Κύπρου για τον διαγωνισμό της Eurovision για το 2007.

Tous les lundis

tu finis

le travail trop tard et puis

la télé et sommeil

quand mon cœur se réveille

Tous les mardis

tu me dis

le matin et tu l'oublies

on ira au ciné

et le soir "désolé"

Comme ci, comme ça la vie passe

et les beaux moments nous dépassent

Comme ci, comme ça l'amour casse

Routine et paresse nous menacent

Comme ci, comme ça

Je n'en peux plus

Je suis déçue

Tu m'as perdue

Je reste pas là

Comme ci, comme ça

Lα fin voilà

Comme ci, comme ça

Même les samedis

A minuit

Tu me dis déjà "bonne nuit"

Tu t’endors

Quand je sors

En te chantant très fort

Comme ci, comme ça la vie passe

et les bons moments nous dépassent

Comme ci, comme ça l'amour casse

Routine et paresse nous menacent

Comme ci, comme ça

Je n'en peux plus

Je suis déçue

Tu m'as perdue

Je reste pas là

Comme ci, comme ça

La fin voilà

Comme ci, comme ça